In Iran wordt de beëindiging van arbeidsovereenkomsten beheerst door een strikt juridisch kader. De Iraanse Arbeidswet (Wet nr. 1 van 1996) bepaalt dat arbeidsovereenkomsten alleen onder bepaalde omstandigheden kunnen worden beëindigd. Deze omvatten het overlijden of pensioen van de werknemer, volledige arbeidsongeschiktheid van de werknemer, het verstrijken van een arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd, voltooiing van een specifieke taak in een tijdelijke arbeidsovereenkomst en ontslag van de werknemer met de juiste kennisgeving. Het is belangrijk op te merken dat werkgevers werknemers niet eenzijdig kunnen ontslaan buiten deze wettelijke gronden.

Wettelijke Ontslagprocedures en Kennisgevingseisen

Wanneer ontslag wettelijk is op basis van de bovengenoemde redenen, moeten specifieke procedures worden gevolgd. Als ontslag te wijten is aan wangedrag van de werknemer of schending van bedrijfsvoorschriften, moet de werkgever schriftelijke waarschuwingen geven en een gedocumenteerd disciplinaire proces volgen voordat tot beëindiging wordt overgegaan. In gevallen van overtolligheid of economische redenen is de werkgever verplicht goedkeuring te verkrijgen van de Islamitische Arbeidsraad of de Arbeidsdiscretionaire Raad. Deze instanties zullen de legitimiteit van de overtolligheid beoordelen en zorgen voor een eerlijke behandeling van werknemers.

De opzegtermijn die vereist is voor ontslag kan variëren afhankelijk van de omstandigheden en het contract van de werknemer. De Iraanse arbeidswet benadrukt echter het verstrekken van een redelijke opzegtermijn om werknemers de tijd te geven ander werk te vinden.

Ontslagvergoeding

Bij wettige beëindiging van een arbeidsovereenkomst zijn werkgevers verplicht een ontslagvergoeding aan de werknemer te verstrekken. De hoogte van de ontslagvergoeding wordt berekend op basis van het laatste salaris van de werknemer en hun diensttijd. Specifiek is één maandsalaris voor elk dienstjaar verplicht voor werknemers die ten minste één jaar dienst hebben voltooid.

De Grondwet van Iran verankert het principe van non-discriminatie, maar het juridische kader van het land voor het bestrijden van discriminatie blijft beperkt. Het gebrek aan robuuste, specifieke wetten creëert een omgeving waarin individuen uit minderheidsgroepen aanzienlijke nadelen kunnen ondervinden.

Beschermde Kenmerken

De Iraanse wet heeft geen uitgebreide anti-discriminatiewetgeving die expliciet alle beschermde kenmerken opsomt. Er zijn echter verschillende wettelijke bepalingen en principes die betrekking hebben op kwesties van discriminatie:

• Grondwet van de Islamitische Republiek Iran: Artikel 19 van de Grondwet verklaart dat alle Iraanse burgers gelijk zijn voor de wet en verbiedt discriminatie op basis van "ras, kleur, etniciteit, taal en dergelijke."
• Religieuze Minderheden: Hoewel Iran officieel specifieke religieuze minderheden erkent (Zoroastriërs, Joden en Christenen), ondervinden individuen die tot andere geloofsovertuigingen behoren (zoals de Baha'i) of atheïsten zijn, systematische discriminatie.
• Geslacht: De Iraanse wet bevat discriminerende bepalingen tegen vrouwen, die verschillende aspecten van het leven beïnvloeden, waaronder werkgelegenheid, familierecht en bewegingsvrijheid.

Mechanismen voor Rechtsherstel

Ondanks de beperkingen in de wet, hebben individuen die discriminatie ervaren in Iran enkele mogelijke wegen voor rechtsherstel:

• Klachten indienen bij het Ministerie van Arbeid: De Arbeidswet biedt een beperkt mechanisme voor individuen om klachten in te dienen met betrekking tot discriminatie in werkomgevingen. De effectiviteit van dit proces is echter vaak beperkt.
• Internationale mensenrechtenorganisaties: Iraanse burgers kunnen klachten indienen bij internationale organisaties zoals het Mensenrechtencomité van de Verenigde Naties, waarin zij schendingen van internationale mensenrechtenverdragen die Iran heeft geratificeerd, aan de kaak stellen. Deze mechanismen bieden echter vaak symbolisch rechtsherstel en hebben geen directe handhavingsmacht binnen Iran.

Verantwoordelijkheden van Werkgevers

Werkgevers in Iran hebben een algemene verplichting om een werkomgeving vrij van discriminatie te creëren. Het ontbreken van een duidelijk wettelijk kader maakt het echter moeilijk om werkgevers verantwoordelijk te houden voor specifieke discriminerende handelingen.

• Bedrijfsbeleid: Progressieve werkgevers kunnen ervoor kiezen om interne anti-discriminatiebeleid te implementeren die verder gaan dan de minimale wettelijke vereisten. Deze beleidsmaatregelen kunnen proactief diversiteit en inclusie op de werkplek bevorderen.

De Iraanse arbeidswet stelt richtlijnen vast voor werkuren, rustperiodes en ergonomische overwegingen om een gebalanceerde werkomgeving te waarborgen.

Werkuren

De Iraanse Arbeidswet (Wet nr. 1 van 1996) schrijft een standaardwerkweek van 44 uur voor, verdeeld over zes werkdagen. Dit komt neer op gemiddeld 7,33 uur per dag.

Overwerk is toegestaan met beperkingen:

• Maximaal 4 uur per dag en 36 uur per maand.
• Overwerk vereist de instemming van de werknemer en moet worden gecompenseerd tegen een hoger tarief dan het reguliere loon.

Rustperiodes

Iraanse regelgeving benadrukt rustperiodes voor het welzijn van werknemers:

• Dagelijkse Rust: Werknemers hebben recht op minimaal één uur rust tijdens de werkdag. Deze pauze stelt hen in staat om op te laden en met hernieuwde focus terug te keren naar hun taken.
• Wekelijkse Rust: Werknemers moeten elke week een volledige dag rust krijgen, meestal op vrijdag.

Jaarlijks Verlof: Daarnaast hebben Iraanse werknemers recht op jaarlijks betaald verlof, waarbij de minimale duur varieert afhankelijk van hun diensttijd.

Ergonomische Vereisten

Hoewel er geen enkele regelgeving uitsluitend gewijd is aan ergonomie in Iran, bevordert de Arbeidswet een veilige werkomgeving:

• Risicobeoordelingen: Werkgevers worden aangemoedigd om risicobeoordelingen uit te voeren om potentiële gevaren op de werkplek te identificeren, inclusief die met betrekking tot ergonomie. Dit kan repetitieve bewegingen, ongemakkelijke houdingen of slecht ontworpen werkplekken omvatten.
• Werkplekveiligheid: De Arbeidswet benadrukt de verantwoordelijkheid van de werkgever om een veilige werkomgeving te bieden. Dit kan maatregelen omvatten om ergonomische risico's te minimaliseren door het bevorderen van juiste houdingspraktijken en het opnemen van regelmatige pauzes voor strekken en beweging.

Iran geeft prioriteit aan veiligheid op de werkplek door middel van een reeks voorschriften uiteengezet in de Arbeidswet (Wet nr. 1 van 1996). Dit kader stelt duidelijke verplichtingen voor werkgevers vast, beschermt de rechten van werknemers en wijst handhavingstaken toe aan specifieke overheidsinstanties.

Verplichtingen van de Werkgever

De Arbeidswet benadrukt de verantwoordelijkheid van de werkgever om een veilige en gezonde werkomgeving te creëren. Belangrijke verplichtingen van de werkgever zijn onder andere:

• Gevaarpreventie en -beperking: Werkgevers moeten de nodige stappen ondernemen om gevaren op de werkplek, zoals ongevallen, branden en blootstelling aan schadelijke stoffen, te identificeren, te voorkomen en te minimaliseren.
• Verstrekking van Veiligheidsuitrusting: Werkgevers zijn verplicht om werknemers te voorzien van Persoonlijke Beschermingsmiddelen (PBM) die geschikt zijn voor de specifieke risico's op de werkplek.
• Veilige Werkpraktijken en Training: Werkgevers zijn verantwoordelijk voor het opstellen van veilige werkprocedures en het geven van de juiste training aan werknemers over deze procedures en de mogelijke gevaren die met hun werk gepaard gaan.
• Ongevallenrapportage: De Arbeidswet verplicht werkgevers om werkgerelateerde ongevallen te melden aan het Ministerie van Arbeid en Sociale Zaken (MOLSA).

Rechten van Werknemers

Iraanse werknemers genieten een goed gedefinieerde reeks rechten onder het OSH-kader:

• Recht op een Veilige Werkplek: Werknemers hebben het wettelijke recht om te werken in een omgeving die vrij is van voorzienbare gevaren.
• Recht op Informatie en Training: Werknemers hebben recht op informatie en training over veiligheidsprocedures op de werkplek en mogelijke risico's.
• Recht om Onveilig Werk te Weigeren: Werknemers hebben het recht om taken te weigeren die zij als een ernstige bedreiging voor hun gezondheid en veiligheid beschouwen, mits zij hun zorgen kunnen rechtvaardigen.

Deze rechten stellen werknemers in staat om actief deel te nemen aan het handhaven van een veilige werkomgeving.

Handhavingsinstanties

De primaire verantwoordelijkheid voor de handhaving van OSH-voorschriften in Iran ligt bij het Ministerie van Arbeid en Sociale Zaken (MOLSA). MOLSA voert deze taken uit via zijn gespecialiseerde afdelingen:

• Arbeidsinspectieafdeling: Deze afdeling voert regelmatige werkplekinspecties uit om naleving van gezondheids- en veiligheidsvoorschriften te waarborgen.
• Afdeling Arbeidsgezondheid: Deze afdeling richt zich op het bevorderen van arbeidsgezondheidspraktijken en het uitvoeren van onderzoek naar gevaren op de werkplek.

Deze afdelingen werken samen om een uitgebreide aanpak van de handhaving van veiligheid op de werkplek te waarborgen en een cultuur van preventie te bevorderen.