Arbeidsrechtbanken in India beslechten geschillen die voortvloeien uit arbeids- en werkgelegenheidswetten. Deze geschillen hebben vaak betrekking op kwesties die worden behandeld door de Industrial Disputes Act, 1947 (IDA), zoals onrechtmatig ontslag, ontslagen, arbeidsomstandigheden, enz. Arbeidsrechtbanken interpreteren ook arbeidscontracten en dienstovereenkomsten en behandelen claims van oneerlijke arbeidspraktijken. Ze maken deel uit van de reguliere gerechtelijke hiërarchie in India en worden meestal voorgezeten door een enkele rechter met expertise in arbeidsrechtelijke zaken.

Proces van de Arbeidsrechtbank

Zaken bij de Arbeidsrechtbank worden gestart door het indienen van een claim bij de bevoegde rechtbank. De rechtbank kan proberen om verzoening tussen de partijen te bewerkstelligen. Als verzoening mislukt, vindt er een formele hoorzitting plaats waarbij bewijs wordt gepresenteerd en argumenten door beide partijen worden aangevoerd. De rechtbank geeft vervolgens een bindende beslissing, die kan worden aangevochten bij hogere rechtbanken.

Industriële Tribunalen

Industriële Tribunalen functioneren op vergelijkbare wijze als Arbeidsrechtbanken en behandelen vaak dezelfde soorten geschillen. Ze worden meestal ingesteld door de overheid en kunnen uit één of meerdere leden bestaan. Industriële Tribunalen hebben bredere bevoegdheden dan Arbeidsrechtbanken, waaronder de bevoegdheid om onderzoeken uit te voeren en specifieke remedies op te leggen. Het proces voor een Industrieel Tribunaal weerspiegelt dat van een Arbeidsrechtbank, met de toevoeging van mogelijke onderzoeksstappen tijdens de procedure.

Arbitragepanelen

In India wordt arbeidsarbitrage voornamelijk geregeld door de Industrial Disputes Act (IDA), 1947. Arbitrage wordt vaak gebruikt om collectieve geschillen tussen werkgevers en werknemersvakbonden op te lossen. Arbitragepanelen kunnen op twee primaire manieren worden gevormd: vrijwillige arbitrage, waarbij beide partijen gezamenlijk overeenkomen om het geschil aan arbitrage voor te leggen en gezamenlijk een arbiter selecteren, en verplichte arbitrage, waarbij de overheid een geschil kan verwijzen naar een verplicht arbitragepanel indien dit in het openbaar belang wordt geacht.

Proces van het Arbitragepanel

Arbitrageprocedures zijn minder formeel dan gerechtelijke processen en volgen over het algemeen de regels die zijn vastgesteld in de IDA en eventuele bestaande overeenkomsten tussen de partijen. Het arbitragepanel beoordeelt bewijs en argumenten en geeft vervolgens een bindende uitspraak.

Typische Zaken die Worden Behandeld

Arbeidsrechtbanken en Industriële Tribunalen behandelen doorgaans geschillen over lonen en voordelen, onrechtmatige ontslagen of beëindiging van dienstverband, claims van intimidatie of discriminatie, schendingen van arbeidscontracten en kwesties met betrekking tot werktijden, verlof en andere dienstvoorwaarden. Arbitragepanelen daarentegen behandelen vaak de interpretatie van voorwaarden in collectieve arbeidsovereenkomsten, geschillen over stakingen en uitsluitingen, loonherzieningsonderhandelingen en geschillen met een brede impact op de industrie of het openbaar belang.

Compliance-audits en inspecties zijn essentiële instrumenten om ervoor te zorgen dat bedrijven en organisaties in India zich houden aan een groot aantal voorschriften die zijn opgesteld door de overheid en andere bestuursorganen. Deze procedures bevorderen verantwoording, transparantie en goed bestuur door naleving van vastgestelde regels te verifiëren en verbeterpunten te identificeren.

Entiteiten die Compliance-Audits en Inspecties Uitvoeren

Verschillende entiteiten zijn verantwoordelijk voor het uitvoeren van compliance-audits en inspecties in India, afhankelijk van de specifieke voorschriften die worden beoordeeld:

• Comptroller and Auditor General of India (CAG): De CAG is een onafhankelijke autoriteit die de rekeningen van de Unie en de deelstaatregeringen controleert om ervoor te zorgen dat ze voldoen aan de Grondwet, wetten en voorschriften.
• Sectorale Regulatoren: Verschillende regelgevende instanties houden toezicht op specifieke sectoren en hebben de bevoegdheid om compliance-audits en inspecties uit te voeren binnen hun domein. Voorbeelden zijn de Reserve Bank of India (RBI) voor banken, de Securities and Exchange Board of India (SEBI) voor effectenmarkten en de Central Pollution Control Board (CPCB) voor milieuregels.
• Professionele Bedrijven: Particuliere auditfirma's en certificeringsinstanties kunnen worden gemachtigd om compliance-audits uit te voeren namens regelgevende instanties of als onderdeel van interne controleprocessen binnen organisaties.

Frequentie van Compliance-Audits en Inspecties

De frequentie van compliance-audits en inspecties kan variëren afhankelijk van de sector, de betrokken voorschriften en het risicoprofiel van de organisatie. Sommige voorschriften vereisen jaarlijkse audits, terwijl andere minder frequent kunnen worden uitgevoerd of worden geactiveerd door specifieke gebeurtenissen.

Gevolgen van Niet-Naleving

Niet-naleving van voorschriften die tijdens audits en inspecties worden geïdentificeerd, kan leiden tot een reeks gevolgen, waaronder:

• Boetes: Regelgevende instanties kunnen financiële boetes opleggen aan niet-nalevende entiteiten.
• Intrekking of Schorsing van Licenties: In ernstige gevallen kunnen licenties om te opereren worden ingetrokken of geschorst.
• Reputatieschade: Openbare bekendmaking van niet-naleving kan de reputatie van een organisatie schaden.
• Juridische Actie: Ernstige schendingen van voorschriften kunnen leiden tot strafrechtelijke vervolging.

India heeft verschillende mechanismen opgezet om individuen in staat te stellen om onwettige of onethische activiteiten in zowel de publieke als private sector te melden. Deze mechanismen omvatten interne kanalen binnen bedrijven, sectorale toezichthouders, de Central Vigilance Commission (CVC) en wetshandhavingsinstanties.

Interne Kanalen

De meeste bedrijven zijn wettelijk verplicht om een waakzaamheidsmechanisme of klokkenluidersbeleid binnen hun organisatorisch kader te hebben. Werknemers worden aangemoedigd om deze interne kanalen te gebruiken om zorgen over overtredingen te melden.

Sectorale Toezichthouders

Industriespecifieke toezichthouders hebben vaak aangewezen kanalen voor het ontvangen van klachten en meldingen van niet-naleving van regelgeving. Bijvoorbeeld, de Securities and Exchange Board of India (SEBI) biedt een mechanisme voor het melden van effectenfraude of marktmanipulatie.

Central Vigilance Commission (CVC)

De CVC is de belangrijkste autoriteit voor het toezicht op en de aansturing van anti-corruptie-inspanningen in de publieke sector. Individuen kunnen beschuldigingen van corruptie tegen overheidsfunctionarissen rechtstreeks bij de CVC melden.

Wetshandhavingsinstanties

Ernstigere overtredingen, vooral die van criminele aard, kunnen worden gemeld bij wetshandhavingsinstanties zoals de politie.

Bescherming voor Klokkenluiders in India

De Whistle Blowers Protection Act, 2014 is het belangrijkste juridische kader dat waarborgen biedt voor klokkenluiders in India. Belangrijke beschermingen omvatten:

Vertrouwelijkheid en Anonimiteit

De wet verplicht tot bescherming van de identiteit van klokkenluiders en staat anonieme meldingen toe.

Bescherming tegen Represailles

Klokkenluiders worden beschermd tegen slachtoffering, bedreigingen of enige vorm van discriminatie of intimidatie als gevolg van hun melding.

Sancties voor Represaillemaatregelen

Degenen die schuldig worden bevonden aan het slachtofferen van een klokkenluider, kunnen worden gestraft met gevangenisstraf of boetes.

India is een actieve deelnemer in de internationale arbeidsarena, waarbij het samenwerkt met de Internationale Arbeidsorganisatie (ILO) en een aanzienlijk aantal van haar Verdragen heeft geratificeerd. Deze internationale verplichtingen hebben een diepgaande invloed op de nationale arbeidswetgeving.

Naleving van ILO-verdragen en -verdragen

De ILO stelt internationale arbeidsnormen vast via Verdragen, die juridisch bindende overeenkomsten zijn, en Aanbevelingen, die dienen als niet-bindende richtlijnen. Vanaf 2023 heeft India 45 ILO-verdragen geratificeerd, waaronder alle acht ILO-fundamentele verdragen over kernarbeidsbeginselen. Deze kernbeginselen omvatten:

• Vrijheid van vereniging en het recht op collectieve onderhandelingen (Verdragen 87 & 98)
• Uitbanning van gedwongen of verplichte arbeid (Verdrag 105)
• Afschaffing van kinderarbeid (Verdragen 138 & 182)
• Uitbanning van discriminatie in arbeid en beroep (Verdrag 111)

Ratificatie betekent de inzet van een land om deze beginselen binnen zijn nationale kader te handhaven. Echter, ratificatie alleen garandeert geen volledige implementatie.

Invloed op nationale arbeidswetten

De grondwet van India vormt de basis voor arbeidsrechten, waarbij artikel 23 expliciet gedwongen arbeid verbiedt. Het land heeft ook een uitgebreide wetgevingskader voor arbeidskwesties. Belangrijke juridische instrumenten zijn onder andere:

• De Factories Act, 1948
• De Minimum Wages Act, 1948
• De Trade Unions Act, 1926
• De Industrial Disputes Act, 1947

Deze wetgevingen stellen regels vast over minimumlonen, arbeidsomstandigheden, arbeidsveiligheid en vakbondsrechten. Het proces van het ratificeren van ILO-verdragen fungeert vaak als een katalysator voor wetgevende hervormingen om ervoor te zorgen dat nationale wetten in overeenstemming zijn met internationale normen. Bijvoorbeeld, de ratificatie van het Verdrag inzake gelijke beloning (Verdrag 100) in 1958 effende de weg voor de Equal Remuneration Act van 1976 in India.

Uitdagingen en Overwegingen

Ondanks aanzienlijke vooruitgang, staat India voor uitdagingen om volledig te voldoen aan internationale arbeidsnormen. Problemen zoals de prevalentie van informele werkgelegenheid, uitdagingen bij de handhaving van kinderarbeidsverboden en beperkingen op vakbondsrechten in bepaalde sectoren blijven zorgpunten.