De Japanse arbeidswetgeving beschrijft standaard werkuren om een balans tussen werk en privéleven voor werknemers te waarborgen. Deze regelgeving is vastgelegd in de Arbeidsnormenwet (Wet nr. 36 van 1947).

De wet stelt een maximum van acht uur per dag en 40 uur per week vast voor een standaard werkrooster. Dit komt neer op een maximum van 160 uur per maand. Het is belangrijk op te merken dat dit wordt beschouwd als een "vast werkrooster".

De wet staat ook alternatieve werkregelingen toe, zoals "jaarlijks aangepaste werkuren" en "maandelijks aangepaste werkuren". Deze systemen middelen de werkuren over een bepaalde periode, waardoor fluctuaties binnen een week of maand mogelijk zijn, maar een gemiddelde van 40 uur wordt gehandhaafd.

Het is belangrijk te onthouden dat deze regelgeving bedoeld is om een kader te bieden, en culturele normen kunnen de daadwerkelijke werkpraktijken in Japan beïnvloeden.

Overwerk is een veelvoorkomend aspect van de Japanse werkcultuur en het is gereguleerd door de wet om eerlijke compensatie te waarborgen en overwerk van werknemers te voorkomen.

Volgens de Arbeidsnormenwet (Wet nr. 36 van 1947) is er sprake van overwerk wanneer de werkuren de standaard werkweek overschrijden. Deze standaard is vastgesteld op acht uur per dag en 40 uur per week.

De wet schrijft minimumtarieven voor overwerkcompensatie voor. Deze tarieven variëren afhankelijk van de duur en het tijdstip van de gewerkte uren:

• Voor het overschrijden van de 40-urige werkweek hebben werknemers recht op een minimumverhoging van 25% op hun reguliere loon voor elk overuur.
• Werk verricht tussen 22.00 uur en 5.00 uur komt in aanmerking voor een nog hogere minimumverhoging van 35% bovenop het reguliere loon.

Dit zijn minimumeisen. Bedrijven kunnen hogere compensatie voor overwerk aanbieden als ze dat willen.

De wet stelt ook beperkingen om het welzijn van werknemers te beschermen:

• Onder normale omstandigheden is overwerk beperkt tot 45 uur per maand.
• Het maximale jaarlijkse overwerk is 360 uur.

Deze limieten kunnen worden verlengd door middel van een speciale overeenkomst, bekend als de "Artikel 36 Overeenkomst". Deze overeenkomst, vastgelegd in Artikel 36 van de Arbeidsnormenwet, vereist onderhandeling tussen de werkgever en werknemer (of hun vakbond) en moet worden ingediend bij het Arbeidsnormeninspectiebureau.

In sommige gevallen, met toestemming van de werknemer zoals vastgelegd in een arbeidsovereenkomst, kunnen bedrijven betaald verlof aanbieden in plaats van de verhoogde lonen voor het 25% overwerkdeel (meer dan 40 uur maar minder dan 60 uur per maand).

Dit zijn wettelijke richtlijnen. Hoewel ze eerlijke compensatie waarborgen, kan de werkcultuur in Japan invloed hebben op de feitelijke overwerkpraktijken.

De Japanse arbeidswet garandeert rustperiodes en pauzes voor werknemers om hun welzijn te waarborgen en vermoeidheid te voorkomen. De specifieke rechten zijn vastgelegd in de Arbeidsnormenwet (Wet nr. 36 van 1947).

Verplichte Rustperiodes

De wet schrijft rustperiodes voor tijdens werkuren op basis van de totale dagelijkse werktijd:

• Voor een werkdag van meer dan zes uur: Werknemers hebben recht op minimaal 45 minuten rust.
• Voor een werkdag van meer dan acht uur: De minimale rustperiode wordt verlengd tot één ononderbroken uur.

Deze rustperiodes worden beschouwd als betaalde pauzes en worden niet afgetrokken van de werkuren van een werknemer.

Discretie over Pauzetiming

De wet dicteert niet de specifieke timing van rustperiodes binnen de werkdag. Het benadrukt echter dat de pauzes zo moeten worden gestructureerd dat ze voldoende rust en herstel mogelijk maken. Dit houdt meestal in dat werknemers controle hebben over wanneer ze hun pauzes nemen, zolang de minimale duur maar wordt gehaald.

Uitzonderingen op Pauzevereisten

Er zijn beperkte uitzonderingen op de regels voor verplichte rustperiodes:

• Specifieke Industrieën: Bepaalde industrieën, met goedkeuring van de overheid, kunnen alternatieve pauzeregelingen hebben. Deze uitzonderingen kunnen kortere, frequentere pauzes gedurende de werkdag inhouden.
• Verkorte Werkdagen: Voor werkdagen van minder dan zes uur zijn rustperiodes niet verplicht.

Culturele Overwegingen

Hoewel de wet minimale rustperiodes garandeert, kan het nemen van pauzes in sommige Japanse werkplekken cultureel worden ontmoedigd. Werknemers kunnen de druk voelen om door te werken tijdens pauzes om deadlines te halen of hun inzet te tonen. Het belang van het benutten van pauzes voor verbeterde productiviteit en welzijn wordt echter steeds meer erkend door bedrijven in Japan.

De Japanse arbeidswet erkent de veeleisende aard van nachtdiensten en weekendwerk. De specifieke voorschriften uiteengezet in de Arbeidsnormenwet (Wet nr. 36 van 1947) zijn ontworpen om het welzijn van werknemers tijdens deze tijden te waarborgen.

Nachtdienstwerk wordt gedefinieerd als uren gewerkt tussen 22.00 uur en 05.00 uur. Belangrijke voorschriften met betrekking tot nachtdiensten omvatten:

• Verhoogde Overwerkvergoeding: Werk verricht tijdens deze uren komt in aanmerking voor een minimumverhoging van 35% op het reguliere loon, bovenop het standaard overwerktarief. Dit biedt een stimulans voor nachtwerk en erkent de mogelijke toename van belasting.
• Gezondheids- en Veiligheidsmaatregelen: Bedrijven zijn verplicht om het welzijn van werknemers tijdens nachtdiensten voorop te stellen. Dit kan maatregelen omvatten zoals het bieden van goede verlichting, temperatuurregeling en pauzes op geschikte intervallen om vermoeidheid tegen te gaan.

Hoewel niet wettelijk verplicht, zijn het aanbieden van gezondheidscontroles en nachtdiensttoeslagen gangbare praktijken bij bedrijven in Japan.

De wet beperkt weekendwerk niet expliciet. Het benadrukt echter het belang van wekelijkse rustperiodes voor het welzijn van werknemers. Het wettelijke kader omvat:

• Gegarandeerde Rustdagen: Werknemers hebben recht op ten minste één aangewezen rustdag per week. Deze rustdag hoeft niet op een zaterdag of zondag te vallen, maar moet een periode van 24 uur ononderbroken rust bieden.
• Premiebetaling voor Werk op Aangewezen Rustdagen: Werk verricht op aangewezen rustdagen vereist een minimum premiebetaling van 50% bovenop het reguliere loon. Dit ontmoedigt onnodige planning op deze dagen.

Werkgevers en werknemers kunnen overeenkomsten sluiten over alternatieve werkroosters die afwijken van de standaardwerkweek, zolang ze voldoen aan de minimale rustdagvereiste.