Noord-Korea, met zijn gecentraliseerde controle en isolationistische beleid, biedt weinig ruimte voor het concept van thuiswerken zoals dat elders wordt beoefend. Echter, recente gebeurtenissen met Noord-Koreaanse IT-werknemers benadrukken het potentieel voor een grijs gebied in dit domein. Dit artikel zal ingaan op de legaliteiten, infrastructuurbeperkingen en overwegingen voor werkgevers rondom thuiswerken in Noord-Korea.

Wettelijke Regelingen: Stilte over Thuiswerken

De Noord-Koreaanse arbeidswetgeving geeft prioriteit aan staatscontrole over werkgelegenheid. De Socialistische Arbeidswet van 1997 beschrijft de rechten en plichten van werknemers, maar maakt geen melding van thuiswerkregelingen. Dit gebrek aan een juridisch kader creëert onzekerheid voor zowel werkgevers als potentiële thuiswerkers.

Technologische Infrastructuur: Een Significante Hinderpaal

Wijdverbreide internettoegang is een vereiste voor thuiswerken. Noord-Korea heeft echter een van de meest beperkte internetomgevingen ter wereld. De meeste burgers hebben beperkte of geen toegang tot een wereldwijd netwerk en vertrouwen in plaats daarvan op een door de staat gecontroleerd intranet. Dit gebrek aan connectiviteit belemmert de haalbaarheid van thuiswerken voor de meeste beroepen ernstig.

Werkgeversverantwoordelijkheden: Een Niet-Bestaand Landschap

Bij afwezigheid van gecodificeerde thuiswerkbeleid blijven de verantwoordelijkheden van werkgevers in dit domein ongedefinieerd. Zaken zoals werkurenregelingen, protocollen voor gegevensbeveiliging en communicatiekanalen zouden in een formele setting volledig onbesproken blijven.

Echter, de recente berichten over Noord-Koreaanse IT-werknemers die freelancen voor internationale bedrijven roepen vragen op over onofficiële thuiswerkpraktijken. Deze omvatten waarschijnlijk:

• Geheimhouding: Werknemers zouden hun locatie en identiteit verbergen om detectie te vermijden.
• Beperkte Communicatie: Asynchrone communicatiemethoden zoals e-mail zouden de voorkeur kunnen hebben vanwege internetbeperkingen.
• Betalingsmechanismen: Creatieve oplossingen voor het ontvangen van betalingen buiten het Noord-Koreaanse financiële systeem zouden noodzakelijk zijn.

Noord-Korea's centraal geplande economie biedt minimale mogelijkheden voor de flexibele werkregelingen die in veel landen gebruikelijk zijn. Hier is een overzicht van deeltijdwerk, flexibele werktijden, baan delen en telewerken binnen de Noord-Koreaanse context:

Beperkte Mogelijkheden voor Deeltijdwerk

De Socialistische Arbeidswet van 1997 voorziet voltijdwerk als de norm. Er zijn geen bepalingen die specifiek de regelgeving of rechten voor deeltijdwerkers beschrijven. Dit suggereert dat deeltijdwerk misschien in nichegevallen voorkomt om aan specifieke behoeften te voldoen, maar het zou geen erkende of wijdverspreide werkcategorie zijn.

Flexibele Werktijden: Een Onbekend Concept

De Arbeidswet schrijft een standaardwerkweek voor met specifieke dagelijkse werkuren. Het concept van flexibele werktijden, waarbij werknemers hun werkrooster binnen bepaalde parameters kunnen aanpassen, ontbreekt in de Noord-Koreaanse arbeidswet.

Baan Delen: Onwaarschijnlijk Door Werktoewijzingen

Banen in Noord-Korea worden doorgaans door de staat toegewezen, met beperkte individuele keuze. Dit systeem maakt baan delen, waarbij twee personen de verantwoordelijkheden van één voltijdpositie delen, hoogst onwaarschijnlijk.

Telewerken: Beperkt Door Infrastructuur

Telewerken hangt af van betrouwbare internettoegang. Aangezien Noord-Korea een sterk beperkt internetmilieu heeft met beperkte toegang voor de meeste burgers, is wijdverspreid telewerken simpelweg niet haalbaar.

Apparatuur en Kostenvergoeding

Vanwege de beperkte aard van flexibele werkregelingen zijn er geen vastgestelde beleidslijnen met betrekking tot het verstrekken van apparatuur of kostenvergoedingen voor deze hypothetische scenario's. De staat voorziet waarschijnlijk arbeiders in aangewezen beroepen van de benodigde gereedschappen voor hun toegewezen taken.

In Noord-Korea, waar formele regelingen voor thuiswerken vrijwel afwezig zijn, worden overwegingen met betrekking tot gegevensbescherming en privacy voor thuiswerkers een theoretische discussie. Echter, omwille van het verkennen van best practices, laten we ons verdiepen in het hypothetische scenario van thuiswerken in Noord-Korea.

Noord-Korea mist een wettelijk kader voor gegevensbescherming en privacy. Er zijn geen vastgestelde verplichtingen voor werkgevers met betrekking tot gegevensbeveiliging of rechten van werknemers in een thuiswerksituatie. De Arbeidswet biedt algemene rechten voor werknemers, maar gegevensprivacy wordt niet expliciet behandeld. In de afwezigheid van specifieke wetgeving zouden de rechten van werknemers met betrekking tot hun persoonlijke gegevens die op afstand worden gebruikt onduidelijk zijn.

Standaardpraktijken voor gegevensbeveiliging, zoals encryptie en toegangscontrole, zijn afhankelijk van een robuuste IT-infrastructuur. De beperkte internettoegang en de door de staat gecontroleerde intranet van Noord-Korea maken het implementeren van dergelijke maatregelen hoogst onpraktisch.

Als thuiswerken ooit een goedgekeurde praktijk wordt in Noord-Korea, zouden de volgende best practices (gebaseerd op internationale standaarden) overwogen kunnen worden:

Gegevensminimalisatie

Werkgevers zouden alleen gegevens moeten verzamelen en opslaan die essentieel zijn voor thuiswerktaken.

Training van Werknemers

Werknemers zouden training nodig hebben over gegevensbeveiligingsprotocollen, zelfs als deze rudimentaire aanpassingen zijn voor de Noord-Koreaanse context.

Gegevensopslag

Gegevensopslagoplossingen zouden waarschijnlijk staatsgecontroleerde servers met beperkte toegankelijkheid omvatten.

Het effectief implementeren van deze praktijken zou echter afhangen van significante veranderingen in het huidige informatiebeveiligingslandschap van Noord-Korea.