Marshalleilanden

In de Marshalleilanden is er geen nationale wet die expliciet de standaard werkuren voor alle sectoren vastlegt. Er zijn echter wel regels voor zeevarenden onder de voorschriften van de Maritime Administrator van de Marshalleilanden, die voldoen aan internationale conventies.

Deze voorschriften zijn vastgesteld onder twee internationale overeenkomsten: De Internationale Arbeidsconventie voor de Maritieme Sector, 2006 (MLC, 2006) en De Internationale Conventie betreffende normen voor zeevarenden inzake opleiding, diplomering en wachtdienst, 1978, zoals gewijzigd (STCW-Conventie). Beide conventies zijn van toepassing op schepen die onder de vlag van de Marshalleilanden varen.

De conventies worden geïmplementeerd via de voorschriften van de Maritime Administrator van de Marshalleilanden, specifiek MI-108 §7.51, die minimum rustperiodes voor zeevarenden definieert.

Aanvullende overwegingen omvatten voorschriften voor schepen die opereren binnen de wateren van de Verenigde Staten. Naleving van de voorschriften van de Oil Pollution Act van 1990 (OPA 90) kan noodzakelijk zijn. OPA 90 stelt een striktere limiet van niet meer dan 15 uur werk in een periode van 24 uur vast.

Het juridische landschap rondom overwerk in de Marshalleilanden is enigszins complex vanwege het ontbreken van nationale wetgeving die expliciet overwerkvergoeding verplicht stelt of specifieke overwerktarieven vastlegt. Er zijn echter wel regels voor specifieke sectoren en enkele algemene juridische principes die een kader bieden.

Voor zeevarenden bieden de regelgeving van de Maritime Administrator van de Marshalleilanden, gebaseerd op internationale conventies, de duidelijkste richtlijnen voor overwerk. De MLC, 2006 (Internationale Arbeidsorganisatie) stelt het kader vast voor de regulering van de werktijden van zeevarenden, inclusief overwerk. De MG 7-45-1 - REPUBLIEK VAN DE MARSHALLEILANDEN erkent het concept van overwerk voor zeevarenden en stelt dat zeevarenden recht hebben op hun normale basisvergoeding tijdens betaalde vakanties, "plus overwerk, indien gewerkt". Deze regelgeving specificeert echter geen overwerktarieven. Onderhandelingen tussen werkgevers en zeevarenden of hun vakbonden zouden doorgaans de specifieke compensatie voor overuren bepalen.

Voor werknemers buiten de maritieme industrie is de situatie minder duidelijk. Er wordt geen melding gemaakt van overwerkvergoedingen in de minimumloonwetgeving van de Marshalleilanden. Daarom hangt voor de meeste werknemers in de particuliere sector de legaliteit en compensatie voor overwerk af van de voorwaarden van het arbeidscontract tussen de werknemer en de werkgever. Als het contract bepalingen voor overwerk bevat, zouden deze bepalingen de regels en compensatie dicteren. Sommige bedrijven kunnen interne beleidslijnen hebben die overwerkprocedures en -tarieven beschrijven.

Bij afwezigheid van een specifiek contract of bedrijfsbeleid wordt de juridische afdwingbaarheid van overwerkclaims onzeker. De Employment Relations Act, 2004, stelt een kader vast voor arbeidsrelaties in de Marshalleilanden. Hoewel het niet direct overwerk behandelt, bevordert het wel een eerlijke behandeling van werknemers, wat zou kunnen worden gebruikt om redelijke compensatie voor overwerk te bepleiten bij afwezigheid van een contract of bedrijfsbeleid.

In de Marshalleilanden is er geen nationale wetgeving die universeel rustperiodes en pauzes voorschrijft voor alle werknemers in alle sectoren. Er zijn echter enkele richtlijnen en voorschriften voor specifieke situaties.

Voor zeevarenden bieden de voorschriften van de Marshall Islands Maritime Administrator, gebaseerd op internationale conventies, de meest concrete bepalingen voor rustperiodes. De MLC, 2006 van de Internationale Arbeidsorganisatie (IAO) stelt minimale rustperiodes vast voor zeevarenden. Deze conventies worden geïmplementeerd via de voorschriften van de Marshall Islands Maritime Administrator, met name MI-108 §7.51, die minimale rustperiodes definieert: minimaal 10 uur rust in een periode van 24 uur en minimaal 77 uur rust in een periode van 7 dagen. Deze voorschriften zorgen voor minimale rustperiodes voor zeevarenden om vermoeidheid te voorkomen en de veiligheid op zee te waarborgen.

Voor werknemers buiten de maritieme industrie is de situatie minder duidelijk. Er is momenteel geen nationale wetgeving in de Marshalleilanden die rustperiodes of pauzes voorschrijft voor alle werknemers in de particuliere sector. Daarom zijn de rechten op rustperiodes en pauzes afhankelijk van het arbeidscontract tussen de werknemer en de werkgever. Als het contract bepalingen bevat voor rustperiodes en pauzes, zouden deze bepalingen de rechten bepalen. Sommige bedrijven kunnen interne beleidslijnen hebben die rustperiodes en pauzeschema's voor hun werknemers vastleggen.

Bij afwezigheid van een specifiek contract of bedrijfsbeleid zijn er geen duidelijke wettelijke richtlijnen voor rustperiodes en pauzes voor de meeste werknemers in de particuliere sector in de Marshalleilanden. De Employment Relations Act, 2004 bevordert eerlijke behandeling van werknemers. Hoewel deze wet niet direct rustperiodes en pauzes behandelt, zou deze kunnen worden gebruikt om redelijke pauzes te bepleiten bij afwezigheid van een contract of bedrijfsbeleid.

Het juridische kader met betrekking tot nachtdiensten en weekendwerk in de Marshalleilanden is momenteel niet uitgebreid. Er zijn geen nationale wetten die expliciet voorschriften of vereisten voor extra betaling voor deze soorten werkroosters vastleggen.

Wat betreft nachtdiensten, er is een gebrek aan nationale wetgeving die dit specifiek behandelt of de bijbehorende vergoedingen regelt. De voorwaarden van het arbeidscontract of het vastgestelde bedrijfsbeleid van een werkgever zouden bepalen of er vergoedingen voor nachtdiensten bestaan en welke specifieke compensatie wordt aangeboden.

Evenzo zijn er voor weekendwerk geen nationale voorschriften die extra betaling verplichten of beperkingen vastleggen. Het arbeidscontract of het beleid van de werkgever zou bepalen of er vergoedingen voor weekendwerk worden aangeboden en hoe dergelijk werk wordt gecompenseerd.

In sommige gevallen kunnen bepaalde sectoren specifieke voorschriften of collectieve arbeidsovereenkomsten hebben die nachtdiensten of weekendwerk behandelen. Deze zouden echter alleen van toepassing zijn op die specifieke sectoren of werkplekken.

De Employment Relations Act, 2004, bevordert eerlijke behandeling van werknemers. Hoewel het niet direct vergoedingen voor nachtdiensten of weekendwerk behandelt, kan het worden gebruikt om redelijke compensatie voor dergelijk werk te bepleiten, vooral als het contract of het bedrijfsbeleid hierover zwijgt.

Het gebrek aan duidelijke wettelijke richtlijnen met betrekking tot vergoedingen voor nachtdiensten en weekendwerk legt de verantwoordelijkheid bij werknemers om deze voorwaarden te onderhandelen tijdens arbeidscontractbesprekingen of om opheldering te vragen aan hun werkgevers over het bestaande bedrijfsbeleid.