Frans-Polynesië, een overzees gebiedsdeel van Frankrijk in de Zuidelijke Stille Oceaan, bestaat uit meer dan 100 eilanden verspreid over vijf archipels, waarbij Tahiti het administratieve en economische centrum is. De eilanden, bekend om hun vulkanische bergen en koraalatollen, hebben een warm klimaat en zijn populair voor toerisme, vooral in luxe resorts zoals Bora Bora. De oorspronkelijke Polynesische bewoners arriveerden rond 1000 na Christus, met het eerste Europese contact in de 18e eeuw. Frankrijk vestigde geleidelijk de controle, waarbij Frans-Polynesië in de late 20e eeuw autonomie kreeg als overzees gebiedsdeel.

De bevolking is voornamelijk Polynesisch, met aanzienlijke Franse en Chinese gemeenschappen. De economie is sterk afhankelijk van toerisme, de teelt van zwarte parels en visserij, ondersteund door financiële en administratieve hulp van Frankrijk. Uitdagingen zijn onder andere een hoge kosten van levensonderhoud vanwege de afgelegen ligging en afhankelijkheid van import. De beroepsbevolking is servicegericht door de toerismesector, met onderwijs dat het Franse systeem volgt en een behoefte aan vloeiendheid in Frans en Polynesische talen.

Werkgelegenheid is geconcentreerd in toerisme, de publieke sector, parelkwekerijen en visserij, met geografische economische ongelijkheden en gevoeligheid voor wereldwijde reisschommelingen. Culturele normen combineren Polynesische gastvrijheid met Franse formaliteit, wat invloed heeft op communicatie en hiërarchieën op de werkplek. Toekomstige aandachtspunten zijn onder andere het verminderen van de afhankelijkheid van geïmporteerde fossiele brandstoffen en het ontwikkelen van duurzame oceaangerelateerde industrieën.

In Frans-Polynesië hebben werkgevers belastingverplichtingen, waaronder bijdragen aan de Caisse de Prévoyance Sociale (CPS) voor sociale zekerheid, die gezondheidszorg, pensioenen, werkplekletsels en gezinsuitkeringen dekt. Aanvullende verplichtingen voor werkgevers omvatten werkloosheidsbijdragen en loonbelastingen. Werknemers dragen ook bij aan CPS voor soortgelijke voordelen en hebben opties voor aftrek van vakbondsbijdragen. Beide partijen moeten zich houden aan specifieke tarieven en rapportagevereisten, met richtlijnen beschikbaar van CPS of belastingprofessionals.

Frans-Polynesië gebruikt een belastingstelsel op goederen en diensten, inclusief de Taxe Générale sur les Services (TGS) en de Taxe de Gestion et de Promotion du Service (TGPS), van toepassing op diensten die binnen de regio worden geleverd. Bedrijven moeten zich registreren en rapporteren voor TGS/TGPS, met specifieke regels die de locatie van de dienstverlening en de belastingtoepasselijkheid bepalen.

Belastingvoordelen zijn beschikbaar voor nieuwe bedrijven, bedrijven in hernieuwbare energie en grootschalige investeringen, met name in de toerismesector, die vrijstellingen bieden op invoerrechten, diverse vergoedingen, eigendoms- en vennootschapsbelastingen. De regio profiteert ook van geen inkomsten-, vermogens- of erfbelasting voor particulieren. Bedrijven moeten lokale autoriteiten of belastingadviseurs raadplegen om naleving te waarborgen en de geschiktheid voor belastingvoordelen te begrijpen.

In Frans-Polynesië zorgt de Arbeidswet ervoor dat voltijdse werknemers 2,5 werkdagen betaald verlof per maand opbouwen, wat neerkomt op 30 dagen of 5 weken per jaar. Werkgevers kunnen niet verplichten om verlof op te nemen voordat het is opgebouwd, en het plannen van vakantie vereist wederzijdse overeenstemming, met inachtneming van de gespecificeerde opzegtermijnen. Werknemers ontvangen hun reguliere salaris tijdens deze verlofperiodes.

Ongebruikt vakantieverlof moet over het algemeen binnen het verlofjaar worden gebruikt, hoewel het onder bepaalde voorwaarden kan worden meegenomen of uitbetaald. De regio viert ook verschillende feestdagen, waaronder lokale en nationale vieringen zoals Nieuwjaarsdag, Gospel Day en Bastille Day.

Aanvullende bepalingen in de Arbeidswet hebben betrekking op andere soorten verlof, waaronder betaald ziekteverlof met een medisch attest, zwangerschaps- en vaderschapsverlof, en onbetaald ouderschapsverlof. Rouw- en sabbatsverlof zijn ook beschikbaar, met specifieke voorwaarden die zijn vastgelegd in de Arbeidswet.

Frans-Polynesië, een overzeese gemeenschap van Frankrijk, houdt zich aan de Franse arbeidswetten met lokale aanpassingen, en biedt een robuust pakket aan werknemersvoordelen die voornamelijk worden beheerd via de Caisse de Prévoyance Sociale (CPS). Dit omvat gezondheidszorg, zwangerschaps- en vaderschapsverlof, gezinstoelagen, werkloosheids- en invaliditeitsuitkeringen. De regio handhaaft een minimumloon en verplicht betaald jaarlijks verlof samen met feestdagen.

Aanvullende verplichte voordelen omvatten opzegtermijnen bij ontslag en naleving van gezondheids- en veiligheidsvoorschriften. Optionele voordelen die vaak door werkgevers worden aangeboden, zijn onder andere aanvullende ziektekostenverzekering, welzijnsprogramma's, financiële zekerheid door middel van particuliere pensioenbijdragen en winstdeling, en werk-privébalansvoordelen zoals flexibele werkregelingen en extra jaarlijks verlof.

De CPS is cruciaal voor de ziektekostenverzekering, die een breed scala aan medische diensten dekt en bijdragen vereist van zowel werkgevers als werknemers. Voor pensioen biedt de Caisse de Retraite de la Polynésie Française (CRPF) een openbaar pensioenplan, aangevuld met optionele particuliere pensioen-spaarplannen en individuele pensioenrekeningen, wat een uitgebreide financiële vangnet biedt voor werknemers in Frans-Polynesië.

In Frans-Polynesië vereist de Arbeidswet dat werkgevers een geldige en serieuze reden hebben voor het ontslaan van een werknemer, gecategoriseerd in persoonlijke of economische gronden. Persoonlijke gronden omvatten prestatieproblemen of wangedrag, terwijl economische gronden betrekking hebben op financiële moeilijkheden of technologische veranderingen die ontslagen noodzakelijk maken. De opzegtermijn voor ontslag varieert op basis van de anciënniteit van de werknemer, van 24 uur tot twee maanden, en kan worden verlengd door overeenkomsten. Ontslagvergoeding is verplicht, tenzij het ontslag te wijten is aan ernstig wangedrag, en wordt berekend op basis van het salaris en de diensttijd van de werknemer.

Werkgevers moeten zich houden aan strikte procedurele stappen tijdens het ontslag, waaronder het verstrekken van een schriftelijke reden en het de werknemer toestaan zichzelf te verdedigen. Sommige economische ontslagen kunnen voorafgaande administratieve goedkeuring vereisen. De arbeidswetten van Frans-Polynesië, afgestemd op de Franse wetgeving, bieden sterke bescherming tegen discriminatie en bestrijken een breed scala aan kenmerken, van afkomst tot politieke opvattingen. Slachtoffers van discriminatie hebben verschillende verhaalmechanismen, waaronder de Verdediger van de Rechten en Arbeidsrechtbanken.

Werkgevers zijn ook belast met het voorkomen van discriminatie door middel van beleid, training en interne klachtmechanismen. Frans-Polynesië volgt Franse en EU-arbeidsnormen, waaronder een 35-urige werkweek, minimale rustperiodes en ergonomische vereisten om de veiligheid op de werkplek te waarborgen. Werkgevers zijn verantwoordelijk voor risicobeoordelingen, het verstrekken van persoonlijke beschermingsmiddelen (PBM) en het zorgen voor een veilige werkomgeving, met handhaving door regionale arbeidsafdelingen en gezondheidsdiensten.

In Frans-Polynesië erkent de arbeidswet verschillende soorten arbeidsovereenkomsten, elk met specifieke kenmerken en regelgeving:

• Arbeidsovereenkomst voor Onbepaalde Tijd (CDI): Dit is een permanente, voltijdse overeenkomst zonder vooraf bepaalde einddatum, die aanzienlijke werkzekerheid biedt.
• Arbeidsovereenkomst voor Bepaalde Tijd (CDD): Gebruikt voor tijdelijke behoeften zoals seizoenswerk of projectgebonden rollen, deze contracten hebben een specifieke einddatum en mogen niet langer dan 36 maanden duren, inclusief verlengingen.
• Deeltijdcontract: Hiermee kunnen werknemers minder uren werken dan een voltijdse functie, met voordelen die naar rato worden aangepast.
• Andere Arbeidsovereenkomsten: Omvat gespecialiseerde contracten zoals Leerovereenkomsten, Intermitterend Werk en Uitzendovereenkomsten.

De Arbeidswet van Frans-Polynesië vereist bepaalde clausules in alle arbeidsovereenkomsten, zoals identificatie van partijen, type contract, functiebeschrijving, werkplek, werktijden, vergoeding en beëindigingsdetails. Aanvullende aanbevolen clausules omvatten proeftijd, vertrouwelijkheid, niet-afwervingsbedingen, eigendom van intellectueel eigendom, disciplinaire procedures en geschillenbeslechtingsmechanismen.

Proefperiodes zijn bijzonder opmerkelijk, omdat ze zowel de werkgever als de werknemer in staat stellen de geschiktheid te beoordelen met vereenvoudigde beëindigingsopties gedurende deze tijd. De duur varieert per functie, en specifieke regels beheersen de beëindiging en mogelijke verlenging van deze periode.

Vertrouwelijkheids- en Concurrentiebedingen zijn ook belangrijk, gericht op het beschermen van bedrijfsgeheimen en het voorkomen van concurrentie na het dienstverband, hoewel ze onderhevig zijn aan wettelijke beperkingen om eerlijkheid te waarborgen.

Frans-Polynesië, een Franse collectiviteit, biedt een schilderachtige omgeving voor remote werk, maar kampt met uitdagingen op het gebied van wettelijke regelgeving, technologische infrastructuur en verantwoordelijkheden van werkgevers.

Wettelijke Regelingen: De Franse Arbeidswet, die van toepassing is in Frans-Polynesië, behandelt remote werk niet specifiek, wat een grijs gebied en potentiële risico's creëert voor zowel werkgevers als werknemers. Recente wetgeving in het moederland Frankrijk kan toekomstige lokale regelgeving beïnvloeden, maar momenteel blijft het wettelijke kader onzeker.

Technologische Infrastructuur: Internetconnectiviteit in Frans-Polynesië, vooral op afgelegen eilanden, is vaak onbetrouwbaar en traag, wat aanzienlijke barrières opwerpt voor effectief remote werk. Stedelijke gebieden kunnen betere connectiviteit bieden, maar de algemene beperkingen kunnen de haalbaarheid van remote werk beïnvloeden.

Verantwoordelijkheden van Werkgevers: Werkgevers die remote werk in Frans-Polynesië overwegen, moeten de potentiële voordelen, zoals toegang tot een wereldwijd talentenpool en lagere overheadkosten, afwegen tegen risico's zoals communicatie-uitdagingen en nalevingskwesties met evoluerende wettelijke normen. Werkgevers wordt geadviseerd om juridisch advies in te winnen bij experts in de Franse arbeidswetgeving om deze complexiteiten te navigeren.

Flexibele Werkopties: De Franse Arbeidswet biedt enige flexibiliteit via individuele arbeidsovereenkomsten, hoewel het geen specifieke regelgeving voorschrijft voor flexibele werkregelingen zoals flexibele werktijden of job sharing. Werkgevers moeten duidelijke beleidslijnen ontwikkelen over de verstrekking van apparatuur en vergoeding van onkosten, rekening houdend met de technologische uitdagingen van de regio.

Gegevensbescherming en Privacy: Werkgevers moeten ook rekening houden met gegevensbeschermingsnormen, vooral als de GDPR van toepassing is, en ervoor zorgen dat ze voldoen aan de strikte eisen voor gegevensbeveiliging en privacyrechten van werknemers.

Samenvattend, hoewel Frans-Polynesië een unieke kans biedt voor remote werk, moeten aanzienlijke wettelijke en technologische overwegingen worden aangepakt om een succesvolle en conforme implementatie van dergelijke regelingen te waarborgen.

• Standaard Werkuren en Overuren in Frans-Polynesië:

  • De standaard werkweek is vastgesteld op 39 uur, verspreid van maandag tot zaterdag, wat neerkomt op ongeveer 169 uur per maand.
  • Werknemers kunnen niet verplicht worden om meer dan 48 uur per week of 10 uur per dag te werken.
  • Overwerkvergoeding is verplicht voor uren die worden gewerkt boven de standaard 39-urige werkweek, met een loonsverhoging van 25% voor uren 40 tot 47, en een verhoging van 50% voor uren boven de 48.

• Rustdagen en Pauzes:

  • Werkgevers moeten één rustdag per week bieden, meestal op zondag, met een verplichte loonsverhoging van 15% voor werk op zondag als de werknemer hiermee instemt.
  • Werknemers hebben recht op een dagelijkse rustpauze van minimaal 20 minuten na 6 opeenvolgende uren werk, welke niet is inbegrepen in de werkuren.

• Nacht- en Weekendwerk:

  • Nachtwerk, meestal tussen 21.00 uur en 06.00 uur, dient idealiter vrijwillig te zijn en kan een loonsverhoging omvatten zoals onderhandeld in collectieve overeenkomsten.
  • Specifieke sectoren kunnen verschillende regels hebben voor weekendwerk, met name in industrieën zoals toerisme of horeca.

• Collectieve Arbeidsovereenkomsten:

  • Deze overeenkomsten kunnen algemene wettelijke bepalingen vervangen of aanvullen, en mogelijk andere normen vaststellen voor werkuren, pauzes en overwerkvergoeding.

• Maaltijdpauzes en Werk-Privébalans:

  • Hoewel er geen verplichte duur is voor maaltijdpauzes, moeten roosters redelijke pauzes toestaan, waarbij specifieke details mogelijk zijn vastgelegd in sectorspecifieke overeenkomsten.
  • Deze regelgeving is bedoeld om het welzijn van werknemers te bevorderen en een evenwichtige werk-privébalans te waarborgen.

• Lokale Markt Tarieven: Het is essentieel om salarisgegevens te gebruiken die specifiek zijn voor Frans-Polynesië vanwege de unieke arbeidsmarkt, die zowel lokale als internationale bedrijven omvat.

• Ervaring en Kwalificaties: Meer ervaring en gespecialiseerde vaardigheden leiden over het algemeen tot hogere salarissen in vergelijking met degenen met beperkte ervaring of algemene vaardigheden.

• Kosten van Levensonderhoud: De hoge kosten van levensonderhoud in Frans-Polynesië vereisen hogere salarissen om talent aan te trekken en te behouden.

• Industrie en Sector: Salarisniveaus kunnen aanzienlijk variëren tussen verschillende industrieën en sectoren, waarbij sommige zoals financiën of toerisme mogelijk hogere lonen bieden.

• Onderhandelingskracht: Werknemers met gewilde vaardigheden of sterke onderhandelingsvaardigheden kunnen hogere dan gemiddelde salarissen bedingen.

• SMIG Tarief: Het Gegarandeerd Minimum Interprofessioneel Inkomen (SMIG) in Frans-Polynesië is XPF 904,82 per uur, wat neerkomt op ongeveer XPF 152.914 per maand voor een fulltime werknemer.

• Werkgeversbijdragen aan Sociale Zekerheid: Werkgevers betalen extra bijdragen aan de sociale zekerheid, waardoor de totale arbeidskosten met ongeveer 30% toenemen.

• Aanvullende Voordelen: Veelvoorkomende voordelen zijn onder andere de dertiende maand, transport- en maaltijdvergoedingen, huisvestingsvergoedingen, gezinsuitkeringen, prestatiebonussen en winstdelingsregelingen.

• Looncyclus: Het loonproces omvat het beheren van tijdregistraties, voordelen, inhoudingen en loonuitbetaling, waarbij de betalingsfrequentie en schema's variëren per bedrijfsbeleid. Loonstroken zijn essentieel voor de administratie, en aanvullende loonoverwegingen omvatten het beheren van tussentijdse betalingen en betalingsmethoden.

Frans-Polynesisch arbeidsrecht beschrijft specifieke opzegtermijnen voor beëindiging van de arbeidsovereenkomst op basis van de categorie en anciënniteit van de werknemer, variërend van 1 maand voor werknemers met minder dan vijf jaar dienst tot 3 maanden voor managers. Opzegtermijnen kunnen worden verlengd door arbeidsovereenkomsten, en onmiddellijke beëindiging is toegestaan bij ernstig wangedrag met de juiste documentatie.

Ontslagvergoeding is verplicht voor werknemers met ten minste één jaar dienst, berekend op basis van hun gemiddelde bruto maandsalaris over de laatste 12 maanden, met verschillende tarieven voor degenen die tot 10 jaar hebben gediend en degenen daarbuiten. Uitzonderingen op ontslagvergoeding zijn onder meer ontslag wegens ernstig wangedrag of vrijwillig ontslag.

De wet beschrijft ook procedures voor verschillende soorten ontslagen, waaronder persoonlijke redenen en economische redenen, die elk specifieke stappen en rechtvaardigingen vereisen. Ontslag en beëindiging met wederzijds goedvinden zijn andere vormen van beëindiging van de arbeidsovereenkomst. Discriminerende ontslagen zijn verboden, en er zijn speciale beschermingen voor bepaalde categorieën werknemers.

In Frans-Polynesië hangt de classificatie tussen werknemers en zelfstandige opdrachtnemers af van het principe van "ondergeschiktheid." Werknemers werken onder het gezag van een werkgever, voeren taken uit voor een vergoeding en houden zich aan de controle van de werkgever over werkaspecten zoals werktijden en methoden. Ze profiteren van wettelijke bescherming zoals minimumloon, betaald verlof en sociale zekerheidsbijdragen.

Zelfstandige opdrachtnemers daarentegen beheren hun werk autonoom, bepalen hun arbeidsvoorwaarden en beheren hun belastingen en sociale zekerheid. Contractstructuren voor zelfstandige opdrachtnemers omvatten dienstverlening, missiecontracten en CAE voor intellectuele diensten, elk met specifieke vereisten en voordelen.

Onderhandelingspraktijken in Frans-Polynesië benadrukken samenwerking en begrip, met een focus op duidelijke communicatie en wederzijds vertrouwen. Belangrijke sectoren voor zelfstandige opdrachten zijn onder andere toerisme, IT, creatieve sectoren en bouw.

Intellectuele eigendomsrechten worden beschermd onder de Franse wet, die auteursrechten, handelsmerken en patenten dekt, waardoor freelancers hun creaties en innovaties kunnen beveiligen. Contracten moeten duidelijk het eigendom van intellectuele eigendom definiëren, en het registreren van intellectuele eigendom biedt sterkere juridische bewijzen en bescherming.

Freelancers moeten ook specifieke belasting- en sociale zekerheidsverplichtingen navigeren, bijdragen aan regelingen die pensioen, gezondheidszorg en andere voordelen dekken. Aanvullende verzekeringen zoals beroepsaansprakelijkheid, gezondheids- en pensioenverzekeringen worden aanbevolen om potentiële risico's te beschermen en financiële stabiliteit te waarborgen.

Frans-Polynesië, een overzeese gemeenschap van Frankrijk, houdt zich aan zowel de Franse metropolitane wetgeving als lokale Polynesische voorschriften met betrekking tot gezondheid en veiligheid, voornamelijk beheerst door de Franse Arbeidswet en aangevuld door de Polynesische Arbeidswet. De Arbeidsinspectie handhaaft deze voorschriften, met de nadruk op de verantwoordelijkheden van werkgevers zoals het waarborgen van de veiligheid van werknemers, het uitvoeren van risico-evaluaties en het verstrekken van noodzakelijke training en persoonlijke beschermingsmiddelen.

Werkgevers moeten een Comité voor Gezondheid en Veiligheid op het Werk oprichten als ze minstens 50 werknemers hebben, om samenwerking over veiligheidskwesties te faciliteren. Specifieke verplichtingen omvatten uitgebreide risico-evaluaties, verplichte medische bewaking voor bepaalde werknemers en onmiddellijke melding van ernstige ongevallen. Werkplekken moeten ook adequate eerste hulp en noodplannen onderhouden.

Het regelgevend kader verplicht dat alle gevaarlijke chemicaliën worden geïnventariseerd, veiligheidsinformatiebladen toegankelijk zijn en machines worden beveiligd. Brandveiligheidsmaatregelen, inclusief brandpreventieplannen en toegankelijke blusapparaten, zijn cruciaal. Inspecties door de Arbeidsinspectie zijn systematisch en kunnen resulteren in sancties bij niet-naleving. Werkgevers zijn verplicht om geïdentificeerde gevaren onmiddellijk te verhelpen, en werknemers worden aangemoedigd om veiligheidsproblemen te melden.

In geval van arbeidsongevallen moeten werkgevers een eerste onderzoek uitvoeren en het incident binnen 48 uur melden. De Arbeidsinspectie kan verdere onderzoeken uitvoeren, vooral in ernstige gevallen. Werknemers die op het werk gewond raken, hebben recht op een vergoeding die medische kosten dekt en, afhankelijk van de ernst van het letsel, kunnen ze tijdelijke of permanente invaliditeitsuitkeringen ontvangen. In fatale incidenten kunnen nabestaanden recht hebben op overlijdensuitkeringen.

Arbeidsrechtbanken in Frans-Polynesië, bekend als Conseil de prud'hommes, behandelen geschillen tussen werkgevers en werknemers, inclusief zaken zoals arbeidsovereenkomsten, loonconflicten en discriminatie. Deze rechtbanken beginnen met verzoening en, als dat niet lukt, gaan ze over tot formele uitspraak. Arbitrage is een alternatief, vaak vastgelegd in arbeidsovereenkomsten, waarbij arbiters bindende beslissingen nemen.

Nalevingsaudits en Inspecties

Frans-Polynesië voert verschillende nalevingsaudits uit om te zorgen voor naleving van arbeidswetten, belastingregels en milieunormen. Deze omvatten arbeidswettaudits op basis van de Franse Arbeidswet, belastingaudits, milieu-audits ter bescherming van lokale ecosystemen en sectorspecifieke audits. De frequentie en gevolgen van deze audits variëren, wat het belang van naleving benadrukt om het publieke vertrouwen en de economische stabiliteit te behouden.

Rapportage en Klokkenluidersbescherming

Individuen kunnen overtredingen melden bij de Arbeidsinspectie, de Belastingdienst of specifieke milieuagentschappen. Hoewel Frans-Polynesië geen uitgebreide klokkenluidersbeschermingswetten heeft, zijn er bepalingen onder de arbeidswet en andere regelgeving die enige bescherming bieden tegen vergelding.

Internationale Arbeidsnormen

Frans-Polynesië houdt zich aan internationale arbeidsnormen door de ratificatie van IAO-conventies door Frankrijk, die onderwerpen bestrijken zoals dwangarbeid, collectieve onderhandelingen, discriminatie en kinderarbeid. De lokale arbeidswetgeving weerspiegelt deze normen, met voortdurende monitoring en handhaving door de Arbeidsinspectie en het Comité van Deskundigen van de IAO.

Over het geheel genomen toont het juridische kader van Frans-Polynesië voor arbeidsrelaties, nalevingsaudits en naleving van internationale normen een gestructureerde aanpak om eerlijke arbeidspraktijken en naleving van regelgeving te handhaven.

Frans-Polynesië vertoont een unieke communicatiestijl die beïnvloed is door zowel de Franse als de Polynesische culturen, gekenmerkt door indirecte communicatie, een respectvolle hiërarchische structuur en belangrijke non-verbale signalen. Belangrijke aspecten zijn onder andere:

• Indirecte Communicatie: Benadrukt het behouden van harmonie en omvat vaak suggesties in plaats van directe kritiek, wat de culturele waarde van "fa'a'aro" (begrip) weerspiegelt.
• Respectvolle Hiërarchie: Combineert Frans respect voor formele titels met een Polynesische nadruk op gemeenschapsrelaties, wat leidt tot een balans tussen formaliteit en informaliteit in werkplekinteracties.
• Non-verbale Signaleren: Omvat oogcontact, lichaamstaal en het gebruik van stilte, die allemaal essentieel zijn voor het overbrengen van respect en attentheid.

Effectieve communicatiestrategieën in deze omgeving omvatten geduld met indirectheid, respect voor hiërarchische normen, aandacht voor lichaamstaal en het waarderen van persoonlijke relaties.

Daarnaast combineren onderhandelingspraktijken in Frans-Polynesië relatieopbouw met een resultaatgerichte benadering vanwege de dubbele invloed van Franse en Polynesische culturen. Onderhandelaars gebruiken vaak indirecte communicatie en richten zich op langetermijnpartnerschappen in plaats van directe voordelen.

De hiërarchische bedrijfsstructuur in Frans-Polynesië combineert Franse bureaucratische elementen met Polynesische gemeenschappelijke besluitvorming, wat invloed heeft op besluitvormingsprocessen, teamdynamiek en leiderschapsstijlen. Van leiders wordt verwacht dat ze richting geven terwijl ze ook een ondersteunende omgeving bevorderen, wat waarden van "aroha" (compassie) en "mana" (prestige) weerspiegelt.

Frans-Polynesië viert zowel Franse nationale feestdagen als unieke regionale vieringen, wat invloed heeft op bedrijfsactiviteiten, vooral in termen van sluitingen en werkschema's tijdens deze periodes.