Cuba is het grootste eiland in het Caribisch gebied, gelegen nabij Florida, het Mexicaanse schiereiland Yucatan, Haïti en Jamaica. Het beslaat 109.884 vierkante kilometer en heeft een divers landschap met driekwart landbouwvlakten en de Sierra Maestra-bergen als hoogste bergketen. De kustlijn strekt zich uit over meer dan 5.700 kilometer en biedt prachtige stranden en koraalriffen, met populaire toeristische plekken zoals Varadero Beach en de Jardines de la Reina-archipel.

Historisch gezien werd Cuba bewoond door inheemse groepen totdat Christoffel Columbus het in 1492 voor Spanje opeiste. Na verschillende onafhankelijkheidsoorlogen in de 19e eeuw en een korte periode van Amerikaanse invloed, onderging Cuba in 1959 een socialistische revolutie onder leiding van Fidel Castro. De ineenstorting van de Sovjet-Unie in de jaren 90 had een ernstige impact op de economie, wat leidde tot hervormingen en een gedeeltelijke normalisatie van de betrekkingen met de VS onder Obama, hoewel de spanningen weer opliepen tijdens de Trump-administratie.

Cuba opereert als een eenpartij-socialistische republiek met een centraal geplande economie, gericht op industrieën zoals suiker, tabak, toerisme en biotechnologie. Ondanks economische uitdagingen heeft Cuba hoge alfabetiseringsgraden en aanzienlijke prestaties op het gebied van gezondheidszorg en onderwijs. De beroepsbevolking veroudert, met een mediane leeftijd van 42 jaar, en hoewel de dienstensector de grootste werkgever is, blijft de landbouw belangrijk.

Cubaanse werkplekken geven prioriteit aan flexibele schema's en waarderen vrije tijd, met een culturele nadruk op collectivisme en familie. Communicatiestijlen omvatten het opbouwen van sterke relaties en het vermijden van directe kritiek, terwijl organisatorische hiërarchieën respect hebben voor senioriteit en gecentraliseerde besluitvorming. De toeristenindustrie is van vitaal belang, ondersteund door opkomende sectoren in technologie en hernieuwbare energie, hoewel uitdagingen blijven bestaan door verouderde infrastructuur en het Amerikaanse embargo.

• Werkgeversregistratie: Alle werkgevers in Cuba moeten zich registreren bij de Nationale Belastingdienst (ONAT), waarbij de nodige bedrijfs- en werknemersgegevens worden verstrekt.

• Bijdragen aan de sociale zekerheid: Werkgevers dragen 12,5% bij voor werknemers in de publieke sector en 14,5% voor werknemers in de private sector. Werknemers dragen tussen 1% en 5% bij, wat voordelen zoals pensioenen en gezondheidszorg financiert.

• Inkomstenbelasting: Werkgevers houden inkomstenbelasting in op basis van een progressieve schaal en dienen maandelijkse aangiften in bij ONAT. Werknemers moeten mogelijk een jaarlijkse aangifte indienen.

• Andere belastingen: Werkgevers kunnen te maken krijgen met omzetbelasting en aanvullende loonbelastingen. Bedrijven dienen belastingadviseurs te raadplegen voor specifieke verplichtingen.

• Belasting op diensten: Bedrijven kunnen te maken krijgen met omzetbelasting en omzetbelastingen, met vereisten om het belastingidentificatienummer op facturen te vermelden en de toepasselijke belastingen te berekenen.

• Belastingvoordelen: Joint ventures genieten van verlaagde vennootschapsbelastingtarieven en vrijstellingen van winstbelasting. De Mariel Speciale Economische Ontwikkelingszone biedt uitgebreide belastingvoordelen, waaronder een 10-jarige vrijstelling van winstbelasting en verlaagde vennootschapsbelastingtarieven na de vrijstellingsperiode.

• Professionele begeleiding: Het wordt aanbevolen om belastingadviseurs te raadplegen om het unieke belastingsysteem van Cuba te navigeren en de voordelen van beschikbare belastingvoordelen te maximaliseren.

In Cuba hebben werknemers recht op 30 kalenderdagen betaald jaarlijks verlof na één jaar ononderbroken dienst, zoals bepaald in Artikel 101 van de Arbeidswet. Dit verlof bouwt zich in de loop van de tijd op en kan niet in één keer aan het begin van het dienstverband worden opgenomen. De planning van het verlof wordt doorgaans overeengekomen tussen de werkgever en de werknemer, en tijdens deze periode ontvangen werknemers hun reguliere loon.

Belangrijke Bepalingen

• Recht: 30 kalenderdagen betaald jaarlijks verlof na één jaar dienst.
• Opbouw: Verlof bouwt zich in de loop van de tijd op.
• Planning: Overeengekomen tussen werkgever en werknemer.
• Vergoeding: Regulier loon tijdens verlof.

Aanvullende Overwegingen

• Collectieve Overeenkomsten: Kunnen verbeterde verlofregelingen bieden.
• Administratie: Werkgevers moeten nauwkeurige verlofadministratie bijhouden.

Nationale Feestdagen

• Triomf van de Revolutie (1 januari)
• Bevrijdingsdag (2 januari)
• Dag van de Arbeid (1 mei)
• Dag van de Opstand (26 juli)
• Onafhankelijkheidsdag (10 oktober)
• Kerstmis (25 december)
• Dag van de Martelaren (7 december)

Andere Soorten Verlof

• Ziekteverlof: Betaald, vereist een medisch attest.
• Zwangerschapsverlof: Betaald, met subsidies via de sociale zekerheid.
• Studieverlof: Voor werknemers in erkende programma's.

Voor nauwkeurige en actuele informatie over arbeidswetten wordt aangeraden om contact op te nemen met het Cubaanse Ministerie van Arbeid of een juridisch professional die gespecialiseerd is in de Cubaanse arbeidswetgeving.

In Cuba moeten werkgevers een reeks verplichte voordelen bieden als onderdeel van het sociale vangnet. Deze omvatten:

• Sociale Zekerheid: Alle werknemers zijn ingeschreven in het socialezekerheidssysteem, dat pensioenen, gratis openbare gezondheidszorg en betaald zwangerschapsverlof biedt.
• Betaald Verlof: Werknemers hebben recht op jaarlijks verlof (meestal 30 werkdagen) en ziekteverlof, waarbij de details afhangen van factoren zoals anciënniteit en de ernst van de ziekte.
• Werkplekveiligheid en Winstdeling: Werkgevers moeten zorgen voor een veilige werkomgeving en kunnen winsten delen in staatseigendomsondernemingen.

Aanvullende voordelen kunnen prestatiebonussen, vervoersvergoedingen, mogelijkheden voor professionele ontwikkeling en gesubsidieerde maaltijden omvatten. Vanwege het economische systeem van Cuba zijn er echter beperkingen in de beschikbaarheid van bepaalde goederen, diensten en optionele voordelen. Het gezondheidszorgsysteem is universeel en gratis, en dekt een breed scala aan diensten, hoewel het te maken kan hebben met beperkte middelen en wachttijden. Het openbare pensioenstelsel biedt financiële stabiliteit voor gepensioneerden, hoewel het doorgaans een lager percentage van het inkomen vóór pensionering vervangt in vergelijking met andere landen. Optionele particuliere ziektekostenverzekeringen zijn schaars en doorgaans gericht op buitenlandse bezoekers.

In Cuba wordt het beëindigen van een dienstverband beheerst door strikte wetten die geldige redenen en een behoorlijke procedure vereisen, wat sterk contrasteert met "at-will" ontslagpraktijken die in sommige andere landen worden gezien. De Cubaanse Arbeidswet specificeert wettige ontslagredenen, waaronder verlies van geschiktheid, verhuizing, contractverval en ernstig wangedrag. Werkgevers moeten zich houden aan opzegtermijnen—30 dagen voor onbepaalde contracten en 15 dagen voor tijdelijke contracten. Ontslagvergoeding is verplicht onder bepaalde voorwaarden, hoewel deze kan worden verbeurd bij ernstig wangedrag.

Cubaanse arbeidswetten benadrukken ook sterke werknemersbescherming en antidiscriminatiemaatregelen. Discriminatie op basis van ras, geslacht, nationale afkomst, handicap, seksuele geaardheid en andere factoren is verboden, met verschillende mechanismen voor verhaal, waaronder arbeidstribunalen en het Nationaal Centrum voor Seksuele Educatie (CENESEX). Werkgevers zijn verplicht om discriminatie te voorkomen en een respectvolle werkplek te waarborgen.

Daarnaast reguleert de Cubaanse Arbeidswet werkuren, rustperiodes en ergonomische vereisten om de veiligheid en gezondheid van werknemers te waarborgen. De standaardwerkweek is beperkt tot 44 uur, met verplichte rustperiodes en ergonomische overwegingen in werkplekontwerp. Werkgevers zijn verantwoordelijk voor risicopreventie, veiligheidstraining, het verstrekken van persoonlijke beschermingsmiddelen en het uitvoeren van regelmatige medische controles.

De handhaving van deze regelgeving omvat meerdere instanties, waaronder het Ministerie van Arbeid en Sociale Zekerheid en het Nationaal Centrum voor Hygiëne en Werk, met steun van de Vakbondsfederatie van Cuba. Ondanks een uitgebreide juridische structuur kunnen er nog steeds uitdagingen zijn in de handhaving en implementatie.

De arbeidswetgeving van Cuba erkent drie primaire soorten arbeidsovereenkomsten: Arbeidsovereenkomsten voor Onbepaalde Tijd, Tijdelijke Arbeidsovereenkomsten, en Overeenkomsten voor de Uitvoering van een Specifieke Taak.

• Arbeidsovereenkomsten voor Onbepaalde Tijd bieden langdurige werkgelegenheid zonder een vooraf bepaalde einddatum, wat aanzienlijke werkzekerheid biedt met een opzegtermijn van 30 dagen vereist voor beëindiging door de werknemer.
• Tijdelijke Arbeidsovereenkomsten worden gebruikt voor specifieke situaties zoals nieuwe vacatures of vervanging van werknemers, met een vastgestelde einddatum. Deze kunnen worden omgezet in arbeidsovereenkomsten voor onbepaalde tijd na de proeftijd of doorgaan tot de vooraf bepaalde einddatum.
• Overeenkomsten voor de Uitvoering van een Specifieke Taak worden gebruikt voor het voltooien van een specifieke taak of project, eindigend zodra de taak is voltooid. Deze overeenkomsten kunnen niet worden verlengd in tegenstelling tot tijdelijke overeenkomsten.

Zowel Tijdelijke Arbeidsovereenkomsten als Overeenkomsten voor de Uitvoering van een Specifieke Taak vereisen een opzegtermijn van 15 dagen voor beëindiging door de werknemer. Essentiële clausules in alle overeenkomsten moeten details bevatten over de betrokken partijen, functiebeschrijving, werkplek, vergoeding, beëindiging en geschillenbeslechting. Vertrouwelijkheid en, in mindere mate, concurrentiebedingen kunnen onder specifieke voorwaarden worden opgenomen om gevoelige bedrijfsinformatie en handelsgeheimen te beschermen, hoewel concurrentiebedingen streng gereguleerd zijn om ervoor te zorgen dat ze toekomstige werkgelegenheidskansen niet oneerlijk beperken.

Remote werken in Cuba kent verschillende uitdagingen door het gebrek aan specifieke regelgeving en beperkingen in de technologische infrastructuur. De Cubaanse Arbeidswet, die voornamelijk is ontworpen voor traditioneel kantoorwerk, dekt remote werken niet expliciet, maar kan bij analogie worden toegepast. Zelfstandige arbeid zou een optie kunnen zijn voor degenen die op afstand werken voor buitenlandse bedrijven, hoewel de fiscale implicaties complex kunnen zijn.

Problemen met internetverbinding, verouderde computerapparatuur en frequente stroomuitval bemoeilijken de adoptie van remote werken verder. Bedrijven die remote werken willen implementeren, moeten arbeidscontracten aanpassen om werkuren, communicatiemethoden, prestatie-indicatoren en maatregelen voor gegevensbeveiliging te specificeren. Ze moeten ook overwegen om compensatie-aanpassingen te doen voor internetkosten of apparatuur.

Flexibele werktijden en jobsharing worden niet direct behandeld in de Cubaanse arbeidswetten, maar zouden mogelijk kunnen worden onderhandeld via collectieve arbeidsovereenkomsten. Werkgevers zijn niet verplicht om apparatuur te verstrekken of kosten te vergoeden, tenzij dit is overeengekomen in arbeidscontracten.

Gegevensbeveiliging is van het grootste belang, waarbij werkgevers wordt geadviseerd om gegevensverzameling te minimaliseren, encryptie te gebruiken en sterke toegangscontroles te waarborgen. Remote werknemers moeten robuuste wachtwoordpraktijken handhaven en eventuele datalekken onmiddellijk melden. Over het algemeen moeten zowel werkgevers als werknemers deze uitdagingen zorgvuldig navigeren vanwege het ontbreken van specifieke wetgeving voor remote werken in Cuba.

Cuba's standaardwerkweek is vastgesteld op 44 uur, meestal verspreid over vijf dagen met een werkdag van 8 uur. Uitzonderingen voor langere uren bestaan in sectoren zoals gezondheidszorg en onderwijs, en afwijkingen moeten wettelijk worden goedgekeurd. Overuren worden betaald tegen 1,5 keer het normale tarief of kunnen worden gecompenseerd met gelijkwaardige vrije tijd, naar keuze van de werknemer. Dagelijkse overuren zijn beperkt tot 4 uur, met een maximum van 12 werkuren per dag en een jaarlijks overurencap van 160 uur.

De Arbeidswet, met name Wet nr. 116, Artikelen 80, 81 en 82, regelt deze voorschriften en waarborgt rechten voor pauzes en overurencompensatie. Een minimale rustperiode van 30 minuten is verplicht voor werkdagen die langer zijn dan 6 uur. Hoewel extra pauzes gebruikelijk zijn, vooral in fysiek veeleisende banen, zijn ze niet strikt wettelijk gereguleerd.

Nacht- en weekendwerk vallen onder dezelfde 44-uurstandaard, maar vereisen speciale overwegingen voor het welzijn van de werknemer, zoals mogelijke verkorte uren voor nachtdiensten en verplichte toeslag voor weekendwerk. Werkgevers moeten toestemming van de vakbond en instemming van de werknemer verkrijgen voor weekendwerk, behalve in noodgevallen. Deze maatregelen zijn bedoeld om de gezondheid van werknemers te beschermen en eerlijke compensatie te waarborgen.

In Cuba heeft de overheid een aanzienlijke invloed op de salarisstructuren en opereert onder een dubbelmuntsysteem met de Cubaanse Peso (CUP) en de Cubaanse Convertibele Peso (CUC). Het gemiddelde door de staat vastgestelde maandloon is ongeveer 870 CUP (ongeveer $30 USD), met variaties tussen verschillende sectoren en specialisaties. Bijvoorbeeld, marketingmanagers kunnen tussen de 638 en 2.499 CUP verdienen. Voordelen zoals gesubsidieerde huisvesting, maaltijden en toegang tot CUC's worden vaak verstrekt om de compensatiepakketten te verbeteren.

Het minimumloon werd in januari 2021 vastgesteld op 2.100 CUP per maand, waarbij deeltijdwerkers naar rato verdienen. Loonhandhaving en -reguleringen worden beheerd door de arbeidsinspectie van de Cubaanse overheid, met specifieke juridische kaders uiteengezet in Resolutie Nr.27/2006 en de Cubaanse Arbeidswet.

Werkgevers in Cuba bieden ook extra prikkels zoals prestatiebonussen, subsidies voor levensonderhoud, vervoersvergoedingen en winstdelingsregelingen om talent aan te trekken en te behouden. Het is wettelijk verplicht om lonen minstens maandelijks uit te betalen, met een toenemend gebruik van digitale overboekingen voor salarisdistributie. Vakbonden spelen een cruciale rol bij het onderhandelen over betalingsvoorwaarden en het waarborgen van de naleving van arbeidswetten.

In Cuba zijn zowel werkgevers als werknemers verplicht om een schriftelijke opzegging van 30 dagen te geven voor het beëindigen van arbeidsovereenkomsten voor onbepaalde tijd, volgens Decreet-Wet Nr. 128/2014. Voor tijdelijke contracten is een opzegtermijn van 15 dagen noodzakelijk. De wet vereist schriftelijke communicatie tijdens het beëindigingsproces om soepele overgangen te waarborgen. Ontslagvergoeding is beperkt en wordt over het algemeen alleen verstrekt in gevallen zoals organisatorische veranderingen of voltooiing van militaire dienst, berekend op basis van het basissalaris van de werknemer. Opmerkelijk is dat vrijwillig ontslag of disciplinaire ontslag geen recht geeft op ontslagvergoeding. Het Cubaanse arbeidssysteem legt de nadruk op re-integratie in de arbeidsmarkt via het "devolución"-proces, waarbij ontslagen werknemers door staatsagentschappen terug in een werkgelegenheidspool worden geplaatst. Aanvullende regels zijn van toepassing tijdens de proeftijd en voor bedrijven met buitenlandse investeringen, hoewel de kernprincipes van arbeidsbescherming consistent blijven.

In Cuba wordt het onderscheid tussen werknemers en zelfstandige opdrachtnemers bepaald door verschillende factoren die zijn uiteengezet in de Cubaanse Arbeidswet. Werknemers zijn onderworpen aan de controle van de werkgever, geïntegreerd in het bedrijf, ontvangen vaste salarissen en hebben sociale zekerheidsbijdragen die door hun werkgevers worden ingehouden. Daarentegen hebben zelfstandige opdrachtnemers meer autonomie, worden ze per project betaald en regelen ze hun eigen sociale zekerheidsbijdragen.

Verkeerde classificatie van deze rollen kan leiden tot juridische en financiële gevolgen voor bedrijven. Zelfstandige opdrachtnemers in Cuba, hoewel minder gebruikelijk dan in andere landen, zijn actief in sectoren zoals toerisme, kunst, technologie en transport. Ze moeten specifieke contractstructuren navigeren, onderhandelingspraktijken volgen en zich bewust zijn van intellectuele eigendomsrechten om hun werk te beschermen en te voldoen aan de lokale wetten.

Cubaanse freelancers worden geconfronteerd met een uniek belastingregime met progressieve tarieven op basis van inkomen en hebben beperkte verzekeringsopties, met alleen basispensioenbijdragen vereist en minimale ziektekostenverzekering. Het begrijpen en naleven van deze regelgeving is cruciaal voor het compliant opereren binnen het zich ontwikkelende economische landschap van Cuba.

Cubaans gezondheids- en veiligheidswetten geven prioriteit aan de bescherming van werknemers, met de nadruk op het voorkomen van beroepsrisico's en ziekten en het bevorderen van veilige werkomgevingen. De Arbeidswet (Wet nr. 116) dient als het primaire juridische kader, aangevuld met Resolutie 39/2007, die gedetailleerde richtlijnen biedt voor programma's voor veiligheid en gezondheid op de werkplek. Het Ministerie van Arbeid en Sociale Zekerheid (MTSS) houdt toezicht op de handhaving van deze regelgeving, ondersteund door het Ministerie van Volksgezondheid (MINSAP) en het Nationaal Instituut voor Arbeidsgezondheid (INSOH).

Werkgevers zijn verplicht om risicobeoordelingen uit te voeren, handleidingen voor Arbeidsveiligheid en Gezondheid (OSH) te ontwikkelen en de nodige preventieve maatregelen te implementeren, waaronder het verstrekken van persoonlijke beschermingsmiddelen (PBM). Werknemers hebben het recht om onveilig werk te weigeren, deel te nemen aan veiligheidsprogramma's en toegang te krijgen tot informatie over gevaren op de werkplek zonder discriminatie.

Handhaving wordt uitgevoerd door middel van regelmatige inspecties door de MTSS, met de nadruk op een reeks gevaren en naleving van veiligheidsnormen. Inspecties kunnen gepland of onaangekondigd zijn, waarbij werkgevers verplicht zijn om geïdentificeerde overtredingen binnen vastgestelde termijnen te corrigeren om boetes en andere straffen te vermijden. Daarnaast moeten werkplekongelukken worden gemeld en worden grondige onderzoeken uitgevoerd om herhaling te voorkomen. Werknemers die gewond raken op het werk hebben recht op medische behandeling en compensatie, met voorzieningen voor invaliditeitsuitkeringen en nabestaandenuitkeringen in geval van overlijden.

• Oplossing van Arbeidsgeschillen in Cuba: Het primaire mechanisme voor het oplossen van arbeidsgeschillen in Cuba omvat de Gemeentelijke Volksrechtbanken, die zich bezighouden met kwesties zoals arbeidsovereenkomsten, schendingen van werknemersrechten en loonconflicten. Als bemiddeling faalt, kan een formele klacht worden ingediend en behandeld door deze rechtbanken, met de mogelijkheid om in beroep te gaan bij de Provinciale Rechtbank.

• Arbitragepanels: Minder gedefinieerd in Cuba, met potentiële informele rollen gespeeld door commissies op werkplekniveau en vakbonden vanwege de gecentraliseerde door de staat gecontroleerde economie.

• Nalevingsaudits en Inspecties: Beheerd door verschillende entiteiten, waaronder het Ministerie van Financiën en Prijzen en de Algemene Rekenkamer van de Republiek Cuba, zorgen deze audits voor naleving van wetten op financieel, belasting-, operationeel, milieu- en arbeidsgebied.

• Klokkenluidersbescherming: Er bestaan wettelijke beschermingen, zoals Artikel 61 van de Cubaanse Grondwet en bepalingen in de Cubaanse Arbeidswet, maar de praktische implementatie en handhaving kunnen uitdagend zijn.

• Internationale Arbeidsorganisatie (IAO) Conventies: Cuba heeft verschillende IAO-conventies geratificeerd die invloed hebben gehad op de nationale arbeidswetten, waarbij rechten zoals vereniging, collectieve onderhandelingen en non-discriminatie in werkgelegenheid worden bevorderd.

• Uitdagingen: Ondanks wettelijke kaders zijn er voortdurende problemen met de handhaving van arbeidswetten, de rol van onafhankelijke vakbonden en de groeiende informele economie, die de volledige naleving van internationale arbeidsnormen beïnvloeden.

• Indirecte Communicatie: In Cubaanse werkplekken wordt indirecte communicatie geprefereerd, met nadruk op non-verbale signalen en context om directe confrontatie te vermijden. Vertrouwen opbouwen is essentieel voordat echte meningen worden geuit.

• Formaliteit: Een formele toon wordt gehandhaafd in alle vormen van communicatie, inclusief e-mails en vergaderingen, wat cruciaal is voor buitenlanders om te begrijpen bij het zakendoen in Cuba.

• Non-Verbale Signalementen: Cubanen gebruiken expressieve lichaamstaal zoals handgebaren en gezichtsuitdrukkingen om te communiceren, en het is belangrijk om deze signalen correct te interpreteren om betrokkenheid en overeenstemming te peilen.

• Onderhandelingsbenaderingen: Het opbouwen van sterke persoonlijke relaties heeft prioriteit in Cubaanse onderhandelingen, met een focus op samenwerking en het vinden van wederzijds voordelige uitkomsten.

• Onderhandelingsstrategieën: Indirecte taal en lange discussies zijn gebruikelijk, wat geduld en een scherp vermogen om genuanceerde signalen te lezen vereist.

• Culturele Normen in Onderhandelingen: Respect voor Cubaanse trots en prestaties is belangrijk, evenals het met geduld navigeren door bureaucratische processen.

• Hiërarchische Structuren: Cubaanse bedrijven hebben doorgaans gecentraliseerde autoriteit met besluitvorming geconcentreerd op hogere niveaus, wat de snelheid en inclusiviteit van besluitvormingsprocessen beïnvloedt.

• Teamdynamiek en Leiderschap: Respect voor autoriteit wordt benadrukt, hoewel samenwerking binnen teams wordt gewaardeerd. Leiderschap is vaak directief, maar relatieopbouw is de sleutel tot effectief leiderschap.

• Wettelijke Feestdagen en Observanties: Het begrijpen van nationale feestdagen zoals de Triomf van de Revolutie en de Dag van de Arbeid, evenals regionale festivals, is belangrijk voor planning en operaties.

• Aanvullende Overwegingen: Wettelijke rechten zoals betaald verlof kunnen invloed hebben op de personeelsbezetting, wat zorgvuldig plannen vereist om middelen effectief te beheren tijdens piekperiodes.