In Frans-Polynesië bepaalt de Arbeidswet dat een werkgever een echte en serieuze reden ("cause réelle et sérieuse") moet hebben voor ontslag. De redenen voor ontslag worden over het algemeen onderverdeeld in twee categorieën: persoonlijke gronden en economische gronden.

Persoonlijke Gronden

Persoonlijke gronden hebben betrekking op de prestaties of het gedrag van de werknemer. Onvoldoende prestaties, herhaaldelijk niet halen van doelen, en onvermogen om zich aan te passen aan de functie-eisen kunnen allemaal als persoonlijke gronden worden beschouwd. Ernstig wangedrag zoals diefstal of geweld, herhaalde ongehoorzaamheid, of ongeoorloofde afwezigheid vallen ook onder deze categorie.

Economische Gronden

Economische gronden voor ontslag omvatten financiële moeilijkheden waarmee het bedrijf te maken heeft die herstructurering of ontslagen noodzakelijk maken, en technologische veranderingen die leiden tot het verdwijnen van de functie van de werknemer.

Opzegtermijnen

De opzegtermijn voor ontslag hangt af van de duur van het dienstverband van de werknemer en de reden voor ontslag. Voor werknemers met minder dan zes maanden dienstverband is de opzegtermijn 24 uur voor degenen die per uur worden betaald en 7 dagen voor degenen die maandelijks worden betaald. Voor werknemers met 6 maanden tot 2 jaar dienstverband is de opzegtermijn 1 maand. Voor werknemers met meer dan 2 jaar dienstverband is de opzegtermijn 2 maanden. Deze opzegtermijnen kunnen worden verlengd door collectieve arbeidsovereenkomsten of individuele arbeidsovereenkomsten.

Ontslagvergoeding

Ontslagvergoeding is verplicht in Frans-Polynesië, behalve in gevallen van ernstig wangedrag door de werknemer. De berekening is gebaseerd op de duur van het dienstverband en het salaris van de werknemer. De minimale ontslagvergoeding is ongeveer 1/4 van een maandsalaris per dienstjaar voor de eerste tien jaar, daarna 1/3 van een maandsalaris per dienstjaar.

Procedurele Rechtvaardigheid en Voorafgaande Toestemming

Werkgevers moeten strikte procedurele stappen volgen bij het ontslaan van een werknemer, waaronder het verstrekken van een schriftelijke reden en een kans voor de werknemer om zichzelf te verdedigen. Ontslagen om economische redenen kunnen voorafgaande administratieve toestemming vereisen. De arbeidswetten in Frans-Polynesië kunnen complex zijn, en het is raadzaam om een juridisch professional te raadplegen die gespecialiseerd is in arbeidsrecht in Frans-Polynesië voor naleving en specifieke begeleiding.

Franse wetgeving, die van toepassing is in Frans-Polynesië, biedt robuuste bescherming tegen discriminatie. De wet beschermt tegen discriminatie op basis van afkomst, geslacht, seksuele geaardheid, genderidentiteit, gezinssituatie of zwangerschap, uiterlijk, achternaam, woonplaats, gezondheidstoestand, verlies van autonomie, handicap, genetische kenmerken, religieuze overtuigingen, politieke opvattingen, vakbondsactiviteiten, leeftijd en zedelijke gewoonten (Moeurs).

Beschermde Kenmerken

Het Franse Arbeidswetboek (Code du Travail) - Artikel L1132-1, biedt bescherming tegen discriminatie op basis van de volgende kenmerken:

• Afkomst
• Geslacht
• Seksuele geaardheid
• Genderidentiteit
• Gezinssituatie of zwangerschap
• Uiterlijk
• Achternaam
• Woonplaats
• Gezondheidstoestand
• Verlies van autonomie
• Handicap
• Genetische kenmerken
• Religieuze overtuigingen
• Politieke opvattingen
• Vakbondsactiviteiten
• Leeftijd
• Zedelijke gewoonten (Moeurs)

Verhaalsmechanismen

Individuen die discriminatie ervaren in Frans-Polynesië hebben verschillende mogelijkheden om verhaal te halen:

• Defender of Rights (Défenseur des Droits): Dit is een onafhankelijke instelling die discriminatieklachten behandelt, bemiddeling biedt en mogelijk helpt bij juridische stappen.
• Arbeidsrechtbanken (Conseil de Prud'hommes): Werknemers kunnen zaken indienen bij arbeidsrechtbanken voor geschillen met betrekking tot discriminatie.
• Strafrechtelijke Klachten: In ernstige gevallen kunnen individuen strafrechtelijke klachten indienen voor discriminatie, wat een overtreding vormt onder de Franse wet.

Verantwoordelijkheden van Werkgevers

Werkgevers in Frans-Polynesië hebben een proactieve rol in het voorkomen en aanpakken van discriminatie:

• Non-discriminatiebeleid: Werkgevers moeten duidelijke beleidslijnen implementeren die discriminatie en intimidatie verbieden, en deze effectief communiceren naar werknemers.
• Training: Werkgevers moeten training geven over anti-discriminatie aan alle werknemers, vooral aan managers die betrokken zijn bij wervings- en promotiebeslissingen.
• Klachtmechanismen: Werkgevers moeten interne procedures opzetten voor het melden en onderzoeken van discriminatieklachten op een tijdige en vertrouwelijke manier.
• Disciplinaire Maatregelen: Werkgevers moeten passende disciplinaire maatregelen nemen tegen werknemers die zich schuldig hebben gemaakt aan discriminerend gedrag.

Aanvullende Opmerkingen

Frans-Polynesië, als onderdeel van Frankrijk, houdt zich ook aan anti-discriminatierichtlijnen die voortkomen uit de Europese Unie.

Frans-Polynesië, een overzees gebiedsdeel van Frankrijk, houdt zich aan de Franse arbeidswetten die minimumstandaarden voor arbeidsomstandigheden vaststellen. Dit omvat regelgeving over werkuren, rustperiodes en ergonomische vereisten.

Werkuren

De standaardwerkweek in Frankrijk, die ook van toepassing is op Frans-Polynesië, is 35 uur. De maximale wettelijke werkweek is 48 uur, inclusief overuren. Overwerk wordt over het algemeen vergoed tegen een hoger tarief dan het reguliere loon.

Rustperiodes

Frans-Polynesië houdt zich aan de Europese Arbeidstijdenrichtlijn, die een minimale dagelijkse rustperiode van 11 opeenvolgende uren voorschrijft. Alle werknemers hebben recht op minimaal één rustperiode van 24 uur per week, meestal op zondag. Werknemers hebben wettelijk recht op ten minste vijf weken betaald jaarlijks verlof per jaar.

Ergonomische Vereisten

De Franse arbeidswet legt de nadruk op veiligheid en ergonomie op de werkplek. De werkgever heeft de wettelijke verplichting om de veiligheid en gezondheid van werknemers te waarborgen. Dit omvat het bieden van een werkplek die is ontworpen om musculoskeletale aandoeningen te minimaliseren. Het Franse Nationaal Instituut voor Onderzoek en Veiligheid voor Preventie van Arbeidsongevallen en Ziekten (INRS) publiceert ergonomische aanbevelingen die werkgevers kunnen gebruiken.

Hoewel dit de minimale nationale standaarden zijn, kunnen collectieve arbeidsovereenkomsten of individuele arbeidsovereenkomsten gunstigere arbeidsomstandigheden bieden in Frans-Polynesië.

Frans-Polynesië, een overzees gebiedsdeel van Frankrijk, erft zijn gezondheids- en veiligheidskader van de Franse Arbeidswet (Code du Travail) en aanvullende regelgeving. Dit kader schetst de verplichtingen van werkgevers, de rechten van werknemers en het handhavingslandschap.

Verplichtingen van Werkgevers

Werkgevers in Frans-Polynesië hebben de primaire verantwoordelijkheid om een veilige en gezonde werkomgeving te waarborgen. De Franse Arbeidswet schetst hun belangrijkste verplichtingen:

• Risicobeoordeling en Preventie: Werkgevers moeten risicobeoordelingen uitvoeren om potentiële gevaren te identificeren en preventieve maatregelen implementeren om de risico's op ongevallen en beroepsziekten te minimaliseren.
• Informatie en Training: Werknemers moeten worden geïnformeerd over de gezondheids- en veiligheidsrisico's die met hun werk gepaard gaan en moeten training krijgen over veilige werkpraktijken.
• Verstrekking van PBM: Werkgevers zijn verplicht persoonlijke beschermingsmiddelen (PBM) te verstrekken die geschikt zijn voor de specifieke werkzaamheden.
• Medische Monitoring: In bepaalde risicovolle beroepen kunnen werkgevers verplicht zijn medische monitoring voor werknemers te faciliteren.

Rechten van Werknemers

Werknemers in Frans-Polynesië hebben overeenkomstige rechten met betrekking tot gezondheid en veiligheid:

• Veilige Werkomgeving: Het recht om te werken in een werkomgeving waar gezondheids- en veiligheidsrisico's adequaat worden beheerst.
• Informatie en Training: Het recht om informatie en training te ontvangen over gezondheids- en veiligheidskwesties.
• Weigering van Onveilig Werk: Het recht om werk te weigeren dat zij als een ernstige bedreiging voor hun gezondheid of veiligheid beschouwen.

Handhavingsinstanties

Het handhaven van gezondheids- en veiligheidsvoorschriften in Frans-Polynesië vereist een gezamenlijke inspanning:

• DIRECCT (Directions régionales des entreprises, de la concurrence, de la consommation, du travail et de l'emploi): Deze regionale afdeling, onder het Ministerie van Arbeid, voert werkplekinspecties uit en zorgt voor naleving van gezondheids- en veiligheidsvoorschriften.
• Gezondheidsdiensten: Arbeidsgezondheidsdiensten werken samen met werkgevers om de veiligheid op de werkplek en het welzijn van werknemers te bevorderen.
• Sociale Zekerheid: Het Franse socialezekerheidsstelsel biedt werknemers compensatie voor werkgerelateerde verwondingen en ziekten.

Aanvullende Overwegingen

• Specifieke Regelgeving: Bepaalde industrieën of activiteiten kunnen aanvullende gezondheids- en veiligheidsvoorschriften hebben naast het algemene kader.
• Werknemersvertegenwoordigers: Werknemersvertegenwoordigers (délégués du personnel of comités sociaux et économiques) spelen een cruciale rol bij het bevorderen van gezondheid en veiligheid op de werkplek.