Gezondheids- en veiligheidsvoorschriften in Tuvalu zijn niet geconsolideerd in één enkele uitgebreide wet. In plaats daarvan zijn relevante bepalingen te vinden in verschillende wetgevingen. Belangrijke juridische kaders omvatten de Employment Act (Cap. 40), die fundamentele gezondheids- en veiligheidsbepalingen op de werkplek vaststelt, en de Public Health Act (Cap. 90), die bredere volksgezondheidskwesties behandelt, waaronder sanitatie en de bestrijding van infectieziekten. Aanvullende wetten kunnen van toepassing zijn op specifieke industrieën of gevaren, zoals die welke milieukwesties of gevaarlijke stoffen behandelen.

Belangrijke Bepalingen van de Employment Act

De Employment Act vormt de basis voor gezondheid en veiligheid op de werkplek in Tuvalu. Hier is een overzicht van de belangrijkste bepalingen:

Verantwoordelijkheden van Werkgevers

Volgens Sectie 28 moeten werkgevers "voor zover redelijkerwijs uitvoerbaar" de gezondheid, veiligheid en het welzijn op het werk van alle werknemers waarborgen. Dit omvat veilige werkomgevingen, machines, systemen en het omgaan met stoffen. Sectie 6 verplicht werkgevers om informatie, instructie, training en toezicht te bieden om de veiligheid en gezondheid van hun werknemers te waarborgen.

Rechten van Werknemers

Sectie 29 geeft werknemers het recht om werk te weigeren waarvan zij geloven dat het een dreigend en ernstig gevaar voor henzelf of anderen vormt. De Employment Act bevat ook bepalingen voor compensatie in geval van werkgerelateerde verwondingen of ziekten.

Public Health Act

De Public Health Act richt zich op algemene volksgezondheidskwesties met implicaties voor de gezondheid en veiligheid van werkplekken en gemeenschappen.

Belangrijke Regels

Deze wet voorziet in maatregelen om de introductie en verspreiding van infectieziekten te voorkomen, waaronder quarantaine en isolatie. Het stelt ook normen vast voor sanitatie, voedselverwerking en afvalverwijdering om de volksgezondheid te beschermen.

Beperkingen en Handhaving

Gezondheids- en veiligheidswetten in Tuvalu zijn enigszins gefragmenteerd en missen een uitgebreide dekking vergeleken met meer ontwikkelde landen. Handhavingscapaciteit kan een uitdaging zijn, vooral gezien de kleine omvang en beperkte middelen van Tuvalu. Tuvalu is echter lid van de Internationale Arbeidsorganisatie (ILO) en heeft enkele kern-ILO-conventies geratificeerd die betrekking hebben op gezondheid en veiligheid.

Aanbevelingen voor Werkgevers

Ondanks de beperkingen wordt werkgevers in Tuvalu sterk aangeraden om regelmatig risicobeoordelingen uit te voeren om potentiële gevaren op de werkplek te identificeren en te verminderen. Ze moeten duidelijke gezondheids- en veiligheidsbeleid en -procedures opstellen die voldoen aan de bestaande wetgeving. Regelmatige training moet worden gegeven aan werknemers over veilige werkpraktijken, gevarenidentificatie en noodprocedures. Het is ook belangrijk om werknemers te betrekken bij gezondheids- en veiligheidskwesties, waardoor een cultuur van gedeelde verantwoordelijkheid wordt bevorderd.

Tuvalu, een kleine eilandnatie, is bezig met het ontwikkelen van zijn kader voor arbeidsgezondheid en -veiligheid (OHS). De focus ligt op het verbeteren van bestaande wetgeving en het vergroten van de capaciteit om normen af te dwingen.

Belangrijke Wetgeving en Regelgevende Instanties

De primaire juridische basis voor veiligheid op de werkplek in Tuvalu wordt geboden door de Employment Act (CAP 82). Dit dekt basisaspecten zoals werktijden, compensatie en algemeen welzijn van werknemers. De Workers Compensation Act 2016 behandelt specifiek compensatie in geval van werkgerelateerde verwondingen of sterfgevallen. Het Ministerie van Justitie, Communicatie en Buitenlandse Zaken is verantwoordelijk voor de algemene administratie van arbeids- en werkgelegenheidswetten in Tuvalu. Het Werken Departement van Tuvalu speelt vaak een rol bij het toezicht op veiligheid voor infrastructuur- en bouwprojecten.

Normen voor Specifieke Industrieën

Gezien het belang van zeevaart als bron van werkgelegenheid voor Tuvaluanen, zijn de normen van de Internationale Maritieme Organisatie (IMO) zeer relevant. Het ILO-rapport "Occupational safety and health of merchant seafarers from Kiribati and Tuvalu" belicht enkele van de belangrijkste uitdagingen en verbeterpunten.

Veelvoorkomende OHS-uitdagingen en Verbeterpunten

Er is een tekort aan toegewijde beroepsgezondheids- en veiligheidsprofessionals in Tuvalu. Niet alle werkgevers en werknemers zijn zich volledig bewust van OHS-normen en hun rechten. Beperkte middelen kunnen het vermogen om bestaande OHS-regelgeving consequent te monitoren en af te dwingen, belemmeren. Er is behoefte aan betere gegevens over werkplekongelukken, verwondingen en ziektes voor gerichte verbeteringen.

Initiatieven voor het Versterken van OHS in Tuvalu

Tuvalu werkt samen met de Internationale Arbeidsorganisatie (ILO) aan capaciteitsopbouw op het gebied van OHS. Eilandnaties in de Stille Oceaan werken vaak samen om kennis en beste praktijken met betrekking tot OHS te delen. Tuvalu kan verbeteringen in OHS koppelen aan bredere nationale ontwikkelingsdoelen en strategieën met betrekking tot het welzijn en de productiviteit van werknemers.

Werkplekinspecties zijn een cruciaal onderdeel van het handhaven van een veilige en gezonde werkomgeving. In Tuvalu worden deze inspecties uitgevoerd door overheidsinspecteurs van een aangewezen afdeling voor arbeidsveiligheid en gezondheid (OSH). Werkgevers hebben de primaire verantwoordelijkheid om te zorgen voor een veilige werkplek die voldoet aan de regelgeving, terwijl van werknemers wordt verwacht dat zij meewerken aan inspecties, gevaren melden en veiligheidsuitrusting gebruiken.

Rollen bij Werkplekinspecties

Overheidsinspecteurs

Deze inspecteurs zijn bevoegd om veiligheids- en gezondheidsinspecties op de werkplek uit te voeren. Ze komen over het algemeen van een aangewezen OSH-afdeling van de overheid.

Werkgevers

Werkgevers hebben de primaire verantwoordelijkheid om te zorgen voor een veilige werkplek die voldoet aan de regelgeving.

Werknemers

Van werknemers wordt verwacht dat zij meewerken aan inspecties, gevaren melden en veiligheidsuitrusting gebruiken.

Inspectieprocedures

Het inspectieproces volgt meestal deze stappen:

1. Kennisgeving: Werkgevers kunnen voorafgaand bericht ontvangen van een inspectie, hoewel onaangekondigde inspecties ook mogelijk zijn.
2. Openingsconferentie: De inspecteur stelt zichzelf voor, geeft de redenen voor het bezoek aan en verduidelijkt het proces met de werkgever of vertegenwoordiger.
3. Rondgang Inspectie: Dit omvat een visuele inspectie van de werkplek, apparatuur, processen en materialen, een beoordeling van veiligheidsprocedures, incidentrapporten, trainingslogboeken, enz., en vertrouwelijke interviews met het personeel.
4. Sluitingsconferentie: De inspecteur bespreekt zijn bevindingen, mogelijke overtredingen en mogelijke oplossingen.
5. Schriftelijk Rapport: Dit rapport beschrijft de bevindingen in detail, waarbij zowel naleving als mogelijke tekortkomingen worden genoteerd. Deadlines voor corrigerende maatregelen kunnen worden opgenomen.

Inspectiecriteria

De criteria voor inspectie kunnen sterk variëren per industrie, maar veelvoorkomende overwegingen zijn orde en netheid, machinebeveiliging, ergonomie, elektrische veiligheid, brandveiligheid en noodprocedures, aanwezigheid en correct gebruik van persoonlijke beschermingsmiddelen (PBM), omgang met en etikettering van gevaarlijke stoffen, EHBO-voorzieningen en administratie.

Inspectiefrequentie

Inspecties kunnen op vaste intervallen worden gepland (bijv. jaarlijks), afhankelijk van de industrie en het risiconiveau. Ze kunnen ook worden geactiveerd door klachten over werknemersveiligheid of plaatsvinden na een ongeval of een ernstig gevarenrapport.

Vervolgacties

Werkgevers zijn verplicht om eventuele geconstateerde tekortkomingen binnen een redelijke termijn, vastgesteld door de inspecteur, aan te pakken. Er kan een herinspectie worden uitgevoerd om de correctie van overtredingen te verifiëren. Bedrijven kunnen boetes of andere sancties krijgen voor significante of herhaalde veiligheidsinbreuken.

In Tuvalu zijn werkgevers doorgaans verplicht om ernstige werkplekongelukken en verwondingen binnen een bepaalde termijn te melden aan de relevante overheidsinstantie. Het rapport moet details bevatten van de gewonde werknemer, de aard van de verwonding, de datum, tijd en locatie van het ongeval, en een korte beschrijving van de omstandigheden. Het meldingsmechanisme kan via een formeel rapport, telefoon of online systeem zijn, zoals voorgeschreven door de verantwoordelijke overheidsinstantie.

Onderzoeksproces

Werkgevers zijn verplicht om ongevallen te onderzoeken om de hoofdoorzaak vast te stellen en herhaling te voorkomen. Overheidsinspecteurs kunnen ook hun eigen onderzoeken uitvoeren, vooral in gevallen van ernstig letsel of overlijden. Het onderzoek richt zich op de opeenvolging van gebeurtenissen die tot het ongeval hebben geleid, het identificeren van directe en onderliggende oorzaken, het beoordelen van de naleving van veiligheidsvoorschriften en het aanbevelen van corrigerende maatregelen.

Schadeclaims

Tuvalu heeft waarschijnlijk een werknemerscompensatieregeling. Specifieke wetgeving zou de geschiktheid voor uitkeringen, soorten compensatie zoals medische kosten, verloren loon, invaliditeitsuitkeringen en claimprocedures bepalen. Werkgevers zijn waarschijnlijk verplicht om een werknemerscompensatieverzekering af te sluiten of een vergelijkbaar zelfverzekeringssysteem te hanteren.

Aanvullende Overwegingen

Werkgevers moeten gedetailleerde ongevallenregistraties bijhouden, inclusief onderzoeksbevindingen. Regels kunnen processen beschrijven om gewonde werknemers veilig terug aan het werk te helpen.